na skróty

Kiedyż to ostatni raz widziałam błękitne niebo? Nie pamiętam. Przyjaciel wiatr rozgonił wreszcie czarne, deszczowe chmurzyska. Po tej ciężkiej pracy mógłby wszelako ucichnąć i napawać się wiosenną atmosferą, ale nie, on szalał dalej, choć na niebie pozostały już tylko małe, dekoracyjne obłoczki. Na dodatek nie mógł się zdecydować z jakiego kierunku najwygodniej mu wiać. Obstawiałam, że tradycyjnie zdecyduje się w końcu na południowy i wykoncypowałam trasę u podnóża gór, które cielskiem swym miały mnie od miotających rowerem podmuchów osłonić.

nie o taki skrót mi chodziło © niradhara

Trasa obfitować miała ponadto w piękne widoki. Pomyślałam nawet o kącie padania promieniu słonecznych, idealnym wręcz dla wydobycia na fotkach szczegółów rzeźby terenu. Nie pomyślałam natomiast o tym, że niezbyt dokładnie pamiętam skrót, którym do owych widoków dotrzeć należy. Najwyraźniej nie wybrałam właściwego, bo zamiast jazdy zaliczyłam pierwszy w życiu spływ rowerowy :-D

i jak tu się przeprawić? © niradhara

Nie było łatwo, jako że musiałam żeglować pod wiatr, który zamiast wiać z południa, bezczelnie wiał z zachodu. Wreszcie przybiłam do brzegu. Uszczęśliwiona twardym gruntem pod kołami zrezygnowałam z podziwiania widoków i szybko skręciłam w pierwszą asfaltową drogę wiodącą do cywilizacji.

jacy ci ludzie są dziwni! © niradhara

Cywilizację ową stanowiły Kozy-Gaje. Ucieszyłam się, bo znalazłam się w nieznanym mi dotąd miejscu. Popatrzyłam na mapę i… wypatrzyłam na niej bardzo dobrze zapowiadający się skrót. Początkowo wyasfaltowany, potem pięknie utwardzony i suchy, nagle zmienił się w kolejną magistralę wodną. Dopłynęłam nią aż do Kęt-Podlesia.

kolejny ciekawy skrót © niradhara

Soła wzbiera © niradhara

Tu wszakże opuściła mnie chęć dalszej eksploracji nieznanych wód, wyparta z mózgu przez uporczywą wizję zamiany mokrych butów na suche kapcie. No trudno, żaden ze mnie Magellan! W domu też jest pięknie :-)

no i spotkaliśmy się :-) © niradhara