W drodze do Tresnej spotkałam Krzycha60. Nie widzieliśmy się już bardzo dawno, więc zdziwiłam się, że mnie poznał i pamięta. Pogawędziliśmy chwilę i rozjechaliśmy się w swoje strony. Kiedy dojechałam nad Jezioro Żywieckie słońce kryło się już za górami, światło było kiepskie i na zrobienie fajnych fotek nie było co liczyć.

Nawet najpiękniejszy ogród może wydać nam się więzieniem, jeśli przebywamy w nim za długo … Po wielu dniach rycia w ziemi jak kret, sadzenia, plewienia, wąchania kwiatków i podziwiania motylków, zatęskniłam wreszcie za szmerem górskich strumieni. Zapakowałam do sakw aparat i statyw i wyruszyłam z zamiarem zrobienia paru fotek wodospadzikom i wodzie pieniącej się na kamieniach.



Szybujące po niebie obłoczki wyczarowywały na górach i wodzie uroczy taniec świateł i cieni. Przez chwilę stałam na moście w Porąbce, usiłując uwiecznić niniejsze dla potomności, a potem pojechałam do Kozubnika. Cóż za rozczarowanie! Niektóre strumienie wyschły zupełnie, w innych wody tyle, co kot napłakał. O robieniu zdjęć wodospadom można zapomnieć :(



Najsłynniejsza ruina PRL-u, czyli dawny ośrodek wypoczynkowy w Kozubniku, przechodzi intensywną rewitalizację. Prace mają być ponoć zakończone w 2018 roku, więc obok odnowionych budynków straszą jeszcze obiekty, w których śmiało można by było kręcić filmy o apokalipsie.





A na koniec fotka dla wielbicieli motylków – paź królowej :)