Kiedyż to ostatni raz widziałam błękitne niebo? Nie pamiętam. Przyjaciel wiatr rozgonił wreszcie czarne, deszczowe chmurzyska. Po tej ciężkiej pracy mógłby wszelako ucichnąć i napawać się wiosenną atmosferą, ale nie, on szalał dalej, choć na niebie pozostały już tylko małe, dekoracyjne obłoczki. Na dodatek nie mógł się zdecydować z jakiego kierunku najwygodniej mu wiać. Obstawiałam, że tradycyjnie zdecyduje się w końcu na południowy i wykoncypowałam trasę u podnóża gór, które cielskiem swym miały mnie od miotających rowerem podmuchów osłonić.

nie o taki skrót mi chodziło © niradhara

Trasa obfitować miała ponadto w piękne widoki. Pomyślałam nawet o kącie padania promieniu słonecznych, idealnym wręcz dla wydobycia na fotkach szczegółów rzeźby terenu. Nie pomyślałam natomiast o tym, że niezbyt dokładnie pamiętam skrót, którym do owych widoków dotrzeć należy. Najwyraźniej nie wybrałam właściwego, bo zamiast jazdy zaliczyłam pierwszy w życiu spływ rowerowy :-D

i jak tu się przeprawić? © niradhara

Nie było łatwo, jako że musiałam żeglować pod wiatr, który zamiast wiać z południa, bezczelnie wiał z zachodu. Wreszcie przybiłam do brzegu. Uszczęśliwiona twardym gruntem pod kołami zrezygnowałam z podziwiania widoków i szybko skręciłam w pierwszą asfaltową drogę wiodącą do cywilizacji.

jacy ci ludzie są dziwni! © niradhara

Cywilizację ową stanowiły Kozy-Gaje. Ucieszyłam się, bo znalazłam się w nieznanym mi dotąd miejscu. Popatrzyłam na mapę i… wypatrzyłam na niej bardzo dobrze zapowiadający się skrót. Początkowo wyasfaltowany, potem pięknie utwardzony i suchy, nagle zmienił się w kolejną magistralę wodną. Dopłynęłam nią aż do Kęt-Podlesia.

kolejny ciekawy skrót © niradhara

Soła wzbiera © niradhara

Tu wszakże opuściła mnie chęć dalszej eksploracji nieznanych wód, wyparta z mózgu przez uporczywą wizję zamiany mokrych butów na suche kapcie. No trudno, żaden ze mnie Magellan! W domu też jest pięknie :-)

no i spotkaliśmy się :-) © niradhara

Krótka przerwa w deszczu. Topniejący śnieg, nagłe ciepłe podmuchy wiatru, kłębiące się chmurzyska. Jest w tym jakiś dziwny, magnetyczny urok. Warto było wskoczyć na rower :-)

monotonia z odrobiną uroku © niradhara

zleje mnie czy nie zleje? © niradhara

ostatni gwiazdkowy akcent © niradhara

Długo, zbyt długo żyłam w niewiedzy, nieświadoma straszliwych zagrożeń. Aż do dziś, kiedy to za pośrednictwem portalu polskanarowery.pl dotarła do mnie odpowiedź Andrzeja Massela, podsekretarza stanu w Ministerstwie Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, na interpelację poselską w sprawie możliwości wprowadzania rowerów na dworce kolejowe. Oto jej fragment:

„ (…)należy pamiętać o bezpieczeństwie podróżnych i innych klientów w wielu aspektach. (…)nie wolno zapominać o różnych zagrożeniach, w których rower lub rower z bagażem (…) może posłużyć do celów terrorystycznych."

Co za przenikliwość umysłu! To ja głupia kobieta myślałam, że terrorysta może po prostu umieścić bombę w walizce. Ale nie, on tego przecież nie zrobi. Walizek jest na dworcach zbyt dużo, jedna podobna do drugiej, jeszcze by się pomylił, stanął zbyt blisko i sam się niechcący uszkodził.

Jeśli zatem zobaczycie na dworcu kolejowym osobnika takiego jak ten na poniższym zdjęciu, nie dajcie się zwieść pozorom. Rzeczywistość jest brutalna. To niebezpieczny terrorysta! Pomimo ciemnych okularów wyraźnie widać oznaki szaleństwa w oczach. Maska na twarzy uniemożliwia rozpoznanie. Sakwa wypełniona jest po brzegi laskami dynamitu, w termosie napalm. Kask na głowie ma chronić przed odłamkami. No bo do czego innego właściwie mógłby służyć?

podejrzane indywiduum © niradhara

Nie ma to tamto, trzeba się wykazać obywatelską postawą i zbadać stan bezpieczeństwa najbliższego dworca kolejowego. Niebylejakiego, bo leżącego na uczęszczanym turystycznym szlaku. Wskakuję zatem na rower i jadę!

zagrożony obiekt © niradhara

Jest gorzej niż myślałam. Na teren dworca dostaję się bez problemów, nie widać ochrony ani kamer. Mogę zrównać z ziemią perony i uciec.

ciekawe czy podróżni uciekli w panice przed terrorystami czy po prostu nie doczekali się na pociąg? © niradhara

Gdzież jest obsługa dworca, gdzie dzielni funkcjonariusze SOK? O, już widzę, też zapewne czytali pismo pana Massela, bo przezornie opancerzyli się w swojej kanciapie. Dobrze, że chociaż oni są bezpieczni :-D

grunt to bezpieczeństwo © niradhara

Uspokojona nieco zaczynam odwrót do domu, gdy wtem rzuca mi się w oczy przystanek autobusowy. Ach, toż to obiekt użyteczności publicznej, który zaatakować mogą rowerzyści-terroryści, wrogowie rodzaju ludzkiego, pociągów i pojazdów czterokołowych. Natychmiast, powtarzam natychmiast, ogłosić należy prawo zakazujące rowerzystom i ich pociotkom przebywania w pobliżu takich miejsc. Panowie urzędnicy, nie spoczywajcie na laurach, tyle jest jeszcze do zrobienia!

przystanek autobusowy niestrzeżony © niradhara

No i zasypało nas! Wczoraj nie mogliśmy wyjechać nawet samochodem. Dzisiaj, dzięki pomocy Funia, przekopaliśmy się wreszcie do cywilizacji. Byle do wiosny :-)))

coś białego pada mi na nos i uszy © niradhara

pan ma wyrzut jak pług wirnikowy :-D © niradhara

pan rzuca, ja łapię © niradhara

ale świetna zabawa! © niradhara

i jeszcze raz hop! © niradhara

To już coś więcej niż patriotyzm lokalny, teraz to PATRIOTYZM przez duże „P”! Przeczytajcie proszę i przyłączcie się :-)

potrzeba czterech kobiet, żeby objąć jego pień © niradhara

Mieszkańcy pobliskich Kóz szykują się do konkursu „Europejskie Drzewo Roku”, w którym startuje platan rosnący w centrum ich miejscowości. Platan został już laureatem ogólnopolskiego konkursu „Drzewo Roku 2012” Klubu Gaja. W głosowaniu zdobył ponad 7 tys. głosów.

tabliczka pamiątkowe © niradhara

Sędziwy laureat rośnie w zabytkowym parku w centrum miejscowości. Współczesny rozłożysty wygląd drzewa został zaplanowany już na początku, ponieważ do ziemi włożono kilka zrośniętych ze sobą sadzonek. Jest symbolem jedności społeczności lokalnej

jak miło jest odpocząć latem na ławeczce w cieniu drzewa © niradhara

Od 1 do 28 lutego trwać będzie internetowe głosowanie na Europejskie Drzewo Roku, w którym konkurentami koziańskiego platana będą drzewa z Czech, Słowacji, Irlandii, Bułgarii i Węgier.

gałęzie zdają się sięgać nieba © niradhara

Już teraz mieszkańcy Kóz uruchomili funpage na facebooku pod hasłem „Razem dla platana – akcja społeczna”. Proszę wszystkich czytelników o wsparcie tej wspaniałej akcji :-)

ach, powspinałoby się na te konary, gdyby nie był to pomnik przyrody :-D © niradhara

O głosowaniu z pewnością przypomnę w którymś z lutowych wpisów.

platan w całej okazałości © niradhara

Góry przesłoniła szatańska kombinacja mgły i niskich chmur, niezbyt inspirująca do romantycznej, zimowej jazdy. Po długich deliberacjach zdecydowałam się jednak na wypad do Wielkiej Puszczy. To ciasna dolinka, rozległych górskich widoków i tak nijak stamtąd podziwiać się nie da.

hm, łańcuch mam, ale jeśli go przełożę na oponę, to prędkość jazdy drastycznie spadnie! :-D © niradhara

Pod górę jedzie się świetnie, bo wysiłek włożony w mielenie zalegającego drogę śniegu owocuje rozgrzaniem mięśni i rozejściem się owego ciepła po całym ciele.

im wyżej, tym więcej śniegu na drodze © niradhara

Wreszcie miły sercu potoczek. Parkuję Pancernika Potiomkina i wyciągam aparat. Niestety, nie potrafię go obsługiwać w narciarskich rękawiczkach, więc po chwili palce mam sztywne z zimna. Nic to, myślę, zaraz wyjmę termos z gorącą, pyszną malinową herbatą. Naleję jej do kubeczka, potrzymam chwilę w dłoniach, poczuję bijące od niego ciepło…

Pancerniku, poczekaj grzecznie, pani zrobi kilka fotek i wróci do ciebie © niradhara

Tylko … gdzie jest ten termos? Herbatę robiłam z całą pewnością. O nie! Już wiem, został w kuchni na stole. W ostatniej chwili przed wyjazdem zauważyłam, że w karmniku brakło słonecznika dla ptaków, poszłam dosypać i zapomniałam o termosie :-(

potok w dolinie Wielkiej Puszczy © niradhara

Zrezygnowana zaczynam zjazd. Skostniałe palce bolą coraz bardziej. Pozostawiony w domu termos wydaje się bezcenny! Już rozumiem, dlaczego najbardziej godne pożądania jest dla nas z zawsze to, czego akurat nie mamy ;-D

tu Funio przyjeżdżał latem zażywać odświeżającej kąpieli © niradhara

Cel dzisiejszej jazdy był oczywisty – rynek w Kętach, gdzie wolontariusze zbierali datki dla Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Tym razem w akcji brała udział grupa poszukiwawczo-ratownicza. Kwestowali nie tylko ludzie. Psy-ratownicy miały przyczepione do szelek miniaturowe skarbonki. W nagrodę za datek można było zostać polizanym po twarzy :-)

kwestują ludzie i psy-ratownicy © niradhara

oto kolejny wolontariusz © niradhara

wolontariusz zainteresował się moim rowerem :-) © niradhara

kolejny datek © niradhara

Niezaprzeczalny urok zimy polega na tym, iż przed wyjazdem na rower funduje nam ona rozgrzewkę w postaci odśnieżania podwórka. W zasadzie jest to czynność prosta, poza tym wszelako przypadkiem, gdy pracowicie pomagający owczarek podgryza łopatę, usiłując ją zmusić do samodzielnej pracy :-D

widok z zapory w Tresnej na górę Żar © niradhara

Po dłuższej dyskusji Funio pogodził się z faktem, że łopata to nie owca i pasienie jej na nic się nie zda, ale że negocjator z niego wyśmienity, stanęło na tym, iż zamiast bezsensownie odgarniać śnieg na bok, będę go wyrzucać jak pług wirnikowy, dając tym samym okazję do skakania, łapania i zagryzania.

świat niemal monochromatyczny © niradhara

zaczyna się taniec światła © niradhara

lodowy bezkres © niradhara

Świetna zabawa. Dla Funia oczywiście. Dla mnie bolesne przypomnienie istnienia czegoś takiego jak mięśnie grzbietu. Po takiej zaprawie jazda na rowerze jest już czystym relaxem. Szkoda, ze tak krótkim. Niestety rodzina lubi czasem zjeść obiad i ktoś musi go ugotować. Znów padło na mnie :-D

a może nie gotować? niech sobie zrobią grilla :-D © niradhara

Gdy wiatr rozdziera powłokę ciężkich, czarnych chmur i przedzierające się promienie słońca zaczynają tańczyć na górach, odkrywają one na nowo swoje piękno. Przeglądają się w wodzie jakby chciały sprawdzić, w jakim oświetleniu wyglądają najkorzystniej. Człowiek zauroczony tą magią światła może tylko podziwiać w milczeniu. Żadne słowa jej nie opiszą, a zdjęcia są tylko nędzną namiastką.

cienie drzew na lodzie © niradhara

jezioro się powoli rozświetla © niradhara

w Międzybrodziu chwilowo słonecznie © niradhara

Soła - lustro dla chmur © niradhara

skąd ja znam ten symbol? ;-) © niradhara

Żar po raz pierwszy © niradhara

zapora w Tresnej © niradhara

nagły rozbłysk © niradhara

zimowa rudość © niradhara

Żar po raz drugi © niradhara

z dedykacją dla Flasha © niradhara

Posypało, powiało, zamroziło. Przyszła pora na wybudzenie Pancernika z letniego snu. On, uzbrojony w opony z kolcami, nie boi się oblodzonej drogi. Wczoraj został troskliwie nasmarowany i teraz wdzięcznie sunie po lodzie :-)

Pancernik znowu w akcji © niradhara

Oblodzone są tylko boczne drogi, główne nadal czarne, ale leżący na poboczu zlodowaciały śnieg zmniejsza szerokość jezdni. Trochę wieje, a ja nie włożyłam kominiarki, więc marznie mi twarz. No i oczywiście, standardowo niemal, palce u rąk.

na bocznych drogach sporo lodu © niradhara

Nie chcę się przeziębić, więc ograniczam się do przejechania przez Porąbkę (fakt, trochę naokoło) do sklepu w Kobiernicach, żeby kupić słonecznik dla sikorek. Następnym razem ubiorę się bardziej odpowiednio.

Pancernik podziwia zaporę ;-) © niradhara

Pancernik Potiomkin w całej okazałości © niradhara

W drodze dopada mnie spora suczka. Najpierw usiłuje przegryźć oponę, potem spodnie. Zatrzymuję się więc i chwilę rozmawiamy. Uspokojona odchodzi. Zdecydowanie wolałabym porozmawiać z jej właścicielami, należy im się parę słów prawdy!

przed chwilą chciała mnie zjeść © niradhara