Dojazdy do pracy i załatwianie różnych spraw.

W ubiegłym tygodniu, na zlocie caravaningowym poznaliśmy Janusza z Krakowa i omamiliśmy go do tego stopnia, że zapisał się na Bikestats pod dźwięcznie brzmiącym nickiem Jasiep46. Dziś znów mieliśmy okazję z nim pojeździć, tym razem po naszych okolicach. Czyżby intuicyjnie odgadł, ze chciałabym wypromować Kobiernice na centrum rowerowego świata? :)

w tym miejscu musi być zrobiona fotka © niradhara

Pomyśleliśmy z Piotrkiem, że Janusz powinien koniecznie zaliczyć Kaskadę i nie mam tu na myśli kobiernickiej knajpy o tej nazwie, a Kaskadę Soły, jako iż jest ona malownicza nadzwyczaj. W każdym razie nam się podoba.

dwaj panowie na rowerach © niradhara

sesja foto © niradhara

na zaporze w Porąbce © niradhara

Ci, którzy tu bywają, wiedzą, że zgodnie z ustalonym rytuałem zobaczyć trzeba koniecznie zaporę w Porąbce, przejechać przez most w Międzybrodziu Żywieckim, zrobić z niego fotkę, pogapić się na szybowce, a potem jechać na zaporę do Tresnej.

najczęściej fotografowany most na Sole © niradhara

rybom życzymy szczęścia w nierównej walce © niradhara

zapora w Tresnej © niradhara

podziwiają widoki, zamiast kupować pamiątki ;) © niradhara

łabądek jak żywy © niradhara

parostatkiem w piękny rejs © niradhara

Posiedzieliśmy chwilę w Tresnej i pojechaliśmy w stronę Zadziela, żeby popatrzeć na zaporę i Jezioro Żywieckie z innej perspektywy. W tak piękny dzień, jak dzisiaj, wszystko wydaje się człowiekowi piękne i nawet „Żywiec” smakuje prawie jak „Kasztelan” (ze szczególnym naciskiem na słowo prawie, bo jak wiadomo…)

a może jednak żaglówką? © niradhara

Janusz podziwia widoki © niradhara

mnie też się tu podoba © niradhara

W drodze powrotnej zjechaliśmy na chwilę nad Jezioro Międzybrodzkie, chcieliśmy bowiem zbadać, czy na którymś z tutejszym campingów dałoby się zorganizować zlot caravaningu. Na jednym i owszem tak, drugi został stworzony do wyższych celów, niż zarabianie kasy, więc odmówili.

gdzie tu się da rozpalić ognisko? © niradhara

Najfajniejszą rzeczą, która nam się w Międzybrodziu przydarzyła, było nieoczekiwane spotkanie z Krzychem60. Krzychu jechał ponoć za nami od Czernichowa, wprawiając Janusza w osłupienie, dlaczego facet na takiej rączej kolarce potulnie się za nami wlecze. Pointegrowaliśmy się chwilę nad jeziorem, po czym Krzychu pomknął gdzieś jak strzała, a my poturlaliśmy się do domu na namiastkę obiadu.

integracja nadjeziorna © niradhara

Przełknęliśmy go szybko, żeby nie spóźnić się na pokazy ratownictwa drogowego i medycznego w wykonaniu strażaków OSP Kobiernice. Nasi strażacy są przedmiotem powszechnej dumy mieszkańców. Jest to jedna z najlepszych drużyn w województwie, o czym dobitnie świadczy wygrywanie przez nich licznych konkursów sprawnościowych. Dzisiejszy pokaz to tylko zabawa, ale Kobiernice leżą przy bardzo ruchliwej drodze do Żywca i niejeden kierowca zawdzięcza zdrowie, a może i życie takim szybkim i sprawnym działaniom.

dogaszanie auta © niradhara

na pomoc kierowcy © niradhara

trzeba go przytrzymać, żeby nie przeszkadzał © niradhara

w przeróbce auta na kabriolet © niradhara

nadciąga pomoc medyczna © niradhara

pacjent unieruchomiony i zawinięty w sreberko © niradhara

można ładować © niradhara

są też inne atrakcje © niradhara

Po pokazie pojechaliśmy jeszcze nad Jezioro Czanieckie, żeby zaliczyć kaskadę w całości.

Pokaż trasę GPS

Na rower wsiadłam dopiero po południu, w dodatku nie miałam pojęcia, gdzie właściwie chcę jechać. Wiedziałam tylko, że po ciężkim tygodniu w pracy potrzebuję ciszy, spokoju i pięknych widoków. Postanowiłam zatem pojeździć po najbliższej okolicy na chybił trafił, tzn. jak poczuję impuls żeby gdzieś skręcić, to skręcę.

gdzieś w Międzybrodziu © niradhara

urocza uliczka © niradhara

też chciałabym popatrzeć z góry na Żar © niradhara

Pierwszy impuls był dość korzystny – z uroczych uliczek w Międzybrodziu Bialskim co chwila rozpościerał się widok na jezioro. Napotkana koza radziła mi wprawdzie, że lepiej jest go podziwiać leżąc i żując trawę, ale nie dałam się namówić. To był chyba błąd!

podziwianie widoków © niradhara

chyba się do mnie uśmiecha © niradhara

Kolejny impuls poczułam na widok leśnej drogi. Ta niestety szybko zmieniła się w stromą ścieżkę, zmuszając mnie do uprawiania nordic bikingu -tzn. marszu z podpieraniem się rowerem. Marsz nie był chyba wystarczająco szybki, w każdym razie komarzyce za mną nadążały.

ups © niradhara

niewiele widać zza drzew © niradhara

Osłabiona upływem krwi udałam się nad jezioro i tam długo dochodziłam do siebie, gapiąc się na majestatycznie sunącą po falach żaglówkę i tęskniąc za latem, którego nie było.

samotny biały żągiel © niradhara

Woda ma w sobie coś magicznego, jej widok uspokaja, a każdym razie powinien. Nie czułam się jednak dostatecznie uspokojona, już nawet zaczynałam się tym martwić, gdy nagle i niepodziewanie poczułam kolejny impuls. W głowie zaświtała mi genialna myśl, że jak bym tak wyjechała dostatecznie wysoko, to bym nad jeziorem zdobyła wielką przewagę i wtedy musiałoby wykonać to, co do niego należy, to znaczy uspokoić moje skołatane nerwy.

może z góry będzie ładny widok © niradhara

Od ulicy o nazwie ‘Nowy Świat” można się wiele spodziewać. Zaczęłam zatem mozolnie piąć się pod górę. Z każdą chwilą coraz wyraźniej czułam, że Kajmanowa teoria mówiąca, iż starsze panie bez wysiłku pokonują podjazdy korzystając z rezerw energetycznych tkwiących w cellulicie, nie jest jednak słuszna.

eee tam, nic nie widać © niradhara

No nie, ulica zawiodła mnie na całej linii, bezczelnie skończyła się w lesie, a widoku, na który tak bardzo liczyłam, nie udało mi się zobaczyć. Chyba się na nią obrażę i więcej tam nie pojadę ;)

wyżej się już nie da © niradhara

jezioro o zmierzchu © niradhara

Po powrocie do domu i zgraniu trasy okazało się, że wg dżipsa pokonałam ją całą w 34 sekundy. No to nie mam powodu do martwienia się słabą kondycją, zdecydowanie jestem the best :D

Pokaż trasę GPS

Któż nie zna tej piosenki? W każdym z nas chyba tkwi tęsknota do wolności, nieodkrytych dróg, śpiewów przy ognisku… Dlatego od wielu, wielu lat, zamiast korzystać z usług ekskluzywnych biur podróży, które wywożą turystów do pięciogwiazdkowych hoteli w Egipcie, zapewniają im rozrywkę w postaci zjadania i wypijania all, co tylko jest inclusive, spacerów dookoła hotelowego basenu, rewii mody przy każdym posiłku, a na zakończenie niespodziankę w postaci nieopłaconych biletów powrotnych na samolot, wybieramy podróże z ciasnym, ale własnym domkiem.

będziemy się integrować © niradhara

Innymi słowy, jesteśmy z Piotrkiem fanatycznymi wielbicielami caravaningu. Dotychczas byliśmy fanatykami niezorganizowanymi, ostatnio wszakże poczuliśmy gwałtowną potrzebę zamanifestowania przynależności do grupy podobnych nam włóczykijów i powsinogów oraz pełnego zintegrowania się z wyżej wymienionymi. Udaliśmy się zatem na zlot caravaningowy nad Zalew Brodzki. Opowiedzieć bym o tym nie mogła, bo straciłam głos od śpiewania przez dwie noce przy ognisku, ale napisać mogę – było super!

Zalew Brodzki © niradhara

Statystycznie rzecz biorąc w każdym zbiorowisku ludzkim powinien się trafić pewien procent rowerzystów. Procenty owe stanowiliśmy my oraz Janusz z Krakowa. Na wieść o tym, że prowadzimy blogi rowerowe omal nas nie wycałował. Omal, bo jak mi się przyjrzał, to zaraz wytrzeźwiał i zrezygnował. Zintegrowaliśmy się jednak rowerowo, w czasie wspólnej wycieczki do Wąchocka.

miejscowość niemal kultowa © niradhara

na rynku w Wąchocku © niradhara

klasztor cystersów © niradhara

Wąchock i jego sołtys od lat są obiektami żartów. Wszystko to są straszliwe kalumnie. Ot, na przykład taka:
„Dlaczego w nocy do Wąchocka nie można niczym dojechać?
- Bo zwijają asfalt na noc.
- Dlaczego sołtys zwija asfalt na noc?
- Żeby kury nie rozdziobały...”
A przecież sołtys zwinął asfalt na dobre, nie tylko na noc i nie z powodu kur, a rowerzystów, żeby im ładne trasy w terenie porobić!

sołtys się stara © niradhara

więc wystawili mu pomnik © niradhara

Prawda, że piękna trasa? Urocze jeziorko, szumiący las… i wcale nie trzeba cały czas jechać po szutrze. Są też fragmenty drogi brukowane różnorodnych kształtów kamieniami, zapewniającymi radosne podrygiwanie w czasie jazdy. Jest miękki piach, zachęcający, by choć na chwilę zejść z roweru, odnaleźć w sobie dziecko, którym kiedyś byliśmy i radośnie stawiać babki z piasku.

ścieżka rowerowa nad jeziorkiem w Mostkach © niradhara

jeziorko małe ale romantyczne © niradhara

szlak rowerowy w terenie © niradhara

Tam, gdzie kończy się władztwo wąchockiego sołtysa, kończy się też piękno i romantyzm bliskiego kontaktu z naturą, a zaczyna proza życia, czyli asfalt. Nie mogliśmy jednak nim wzgardzić, jakoś trzeba było wrócić na camping ;)

szlak rowerowy asfaltowy © niradhara

przestrzeń i wiatr © niradhara

prawdziwa wieś © niradhara

Pokaż trasę GPS

Humor mam dzisiaj typowo wisielczy, więc lepiej będzie jak nic nie napiszę.

góry zaczynają nabierać jesiennych barw © niradhara

wyschnięte jezioro © niradhara

suchą stopą po dnie © niradhara

zmiany linii brzegowej © niradhara

dla nich wciąż trwają wakcje © niradhara

widok z ulicy Kwiatowej © niradhara

góra Żar widziana od strony lotniska © niradhara

bujanie w obłokach © niradhara

za chwilę gleba © niradhara

koniec marzeń © niradhara

autoportret w blasku zachodzącego słońca © niradhara

Dojazd do pracy, do sklepu, a potem przejażdżka w uroczym towarzystwie.

to my © niradhara

Pierwszy wspólny wypad z Piotrkiem od powrotu z wakacji. W planach mieliśmy objazd Jeziora Imielińskiego. Niestety, gdy już byliśmy w drodze, okazało się, że po południu Piotrek musi jechać do pracy i trzeba było skrócić trasę.

dawno tędy nie jechałam © niradhara

Soła w Oświęcimiu © niradhara

oświęcimski zamek © niradhara

W Oświęcimiu byliśmy już kilka razy, ale został nam na szczęście jeszcze obiekt do zwiedzenia - Kościół pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Oświęcimiu - zbudowany w I połowie XIV wieku dla dominikanów sprowadzonych tutaj prawdopodobnie przez księcia cieszyńskiego Mieszka. Budowę klasztoru kontynuowali książę oświęcimski Władysław i jego żona Eufrozyna. W latach 1608-1610 kościół został przebudowywany w stylu renesansowym.

jesteśmy w Oświęcimiu © niradhara

Kościół Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Oświęcimiu © niradhara

Po likwidacji klasztoru przez cesarza Józefa II, budynek kościoła został zamieniony na magazyn i kompletnie zrujnowany W 1895 roku w czasie procesji z okazji Bożego Ciała na ruinach kościoła objawiła się Matka Boska, co stało się impulsem do odzyskania i odbudowy kościoła przez społeczność katolicką miasta Oświęcim. W stulecie wydarzenia kościół został uznany za Sanktuarium Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. Kościół został odrestaurowany przez salezjanów, zatracił jednak pierwotny charakter - obecnie jest neogotycki.

wnętrze kościoła © niradhara

Obok stoi Kaplica św. Jacka stanowiąca część dawnego klasztoru dominikańskiego, w którym pełniła funkcję kapitularza . Znajdująca się pod kaplicą krypta jest prawdopodobnie miejscem pochówku książąt oświęcimskich, m.in. wspomnianych już Władysława I i Eufrozyny. Niestety kaplica była zamknięta na głucho i nie mogliśmy jej zwiedzić.

kaplica św. Jacka © niradhara

Posiedzieliśmy chwilę na rynku, zjedliśmy lodziki i już pora była wracać. Początkowo jechaliśmy ścieżką rowerową wzdłuż Soły, a później skręciliśmy na Stawy Adolfińskie.

jeszcze jeden rzut oka na zamek © niradhara

Stawy Adolfińskie © niradhara

strach na ryby © niradhara

cienista alejka © niradhara

Na południe od Oświęcimia jest sporo wytyczonych i dobrze oznakowanych tras rowerowych, prowadzących terenem lub drogami, gdzie prawie wcale nie ma ruchu samochodowego. Trochę lasu, stawy i pola – cicho i malowniczo.

liść z napędem antygrawitacyjnym © niradhara

trochę terenu © niradhara

Kajman widziany z góry © niradhara

idzie jesień © niradhara

Jedyne rozczarowanie przeżyłam, gdy okazało się, że zaasfaltowano piękną szutrową drogę z Osieka do Malca. Jeszcze do niedawna spotkać tu można było tylko rowerzystów lub ludzi wychodzących z psami na spacer, dziś – o zgrozo – warczą blaszane puszki. Co to za dziwny kraj, gdzie tak marnuje się asfalt, zamiast budować autostrady!

tu jeszcze niedawno była urocza szutrowa droga © niradhara

Pokaż trasę GPS

Rowerowy dojazd do pracy, a po powrocie szybka zmiana ciuchów, po Jolę i razem na Żar.

oswoiłyśmy groźnego dinozaura © niradhara

tu będzie mieszkał zapewne jakiś miłośnik astronomii © niradhara

jakoś się wtoczyłam © niradhara

widoczek © niradhara

stacja kolejki © niradhara

Praca i obowiązki domowe pochłaniały mnie ostatnio całkowicie. Może wrzesień będzie lepszy rowerowo? Mam nadzieję :)

swojski widoczek © niradhara

nadchodzi jesień © niradhara

będzie kolorowo © niradhara

kto zgadnie, co to jest? © niradhara