Ranek ciepły i słoneczny zachęcał do jazdy. Wymyśliliśmy zatem, że zrobimy sobie wycieczkę szlakiem architektury drewnianej, o którą ostatnio wypytywał nas Jacek. Jako pierwszy odwiedziliśmy kościół pw św. Wawrzyńca, zbudowany w 1671 roku w Grojcu. Jak widać na zdjęciu, jak Piotrek widzi coś drewnianego, to musi koniecznie być przy tym pierwszy.

kościół w Grojcu © niradhara

dzwon © niradhara

chrzcielnice © niradhara

Kolejnym punktem na naszej trasie był szesnastowieczny kościół pw św. Bartłomieja w Porębie Wielkiej.

kościół w Porębie Wielkiej © niradhara

witrażyk © niradhara

Najprzyjemniejszą częścią trasy, jeśli chodzi o jazdę, była droga nr 44 z Oświęcimia do Zatora – mały ruch i niezniszczony asfalcik.

most kolejowy na Skawie © niradhara

Z drogi tej skręciliśmy do Palczowic, gdzie znajduje się wzniesiony w 1894 r. kościół pw św. Jakuba.

kościół w Palczowicach © niradhara

wieżyczka © niradhara

wnętrze kościoła © niradhara

Teraz zaczyna się jazda pod wiatr. W dodatku mnóstwo podjazdów. Robi się ciężko. Tak docieramy do Graboszyc, zobaczyć zbudowany w 1585 roku kościół pw św. Andrzeja.

kościół w Graboszycach © niradhara

Jesteśmy coraz bliżej gór i zaczyna się prawdziwy horror. Wiatr z każdą chwilą robi się silniejszy, jedziemy otwartym terenem i cały czas walczymy z czołowymi lub bocznymi podmuchami.

okolice Wieprza © niradhara

w środku niczego © niradhara

Poruszamy się z trudem. Grozę budzi przydrożne znalezisko. Czyżby wilki rozprawiły się tu z jakimś nieszczęśnikiem? :P

najwyraźniej nie jest tu bezpiecznie © niradhara

Ostatni na naszej trasie – zbudowany w 1539 roku kościół pw Szymona i Judy Tadeusza Apostołów w Nidku.

kościół w Nidku © niradhara

Jesteśmy już bardzo zmęczeni i chyba dlatego gubimy się w Kętach – tzn. każde z nas przez przypadek jedzie innymi uliczkami. Gdy dojeżdżamy do Kobiernic wichura osiąga apogeum. Boję się jechać i przez ostatni kilometr prowadzę rower. W końcu i mnie przytrafił się bikewalking ;)

Pokaż trasę GPS

Czytałam niedawno dyskusję na forum BS. Padły tam słowa: „Jeśli dobrze rozumiem to statystyki tworzone są na podstawie wpisów. Nie chce nikogo urazić ale może to być niezła "parada oszustów". A może by tak zapisywać ślady na sportypal? Wystarczy telefon z gps.”

O nie, pomyślałam sobie, jak ktoś zacznie wnikliwie analizować moje ślady, a w szczególności prędkość, to niechybnie dojdzie do wniosku, że oszukuję i wcale nie jeżdżę na rowerze, tylko chodzę piechotą ;) Nie dość, że uwielbiam jeździć wolno i rozglądać się wokół, to jeszcze cierpię na nieuleczalną manię robienia zdjęć. Ilekroć ucieszy mnie kolejny ładny widoczek, staję i wyciągam aparat. Gorzej, gdy po zatrzymaniu okazuje się, że w centrum kadru znalazłyby się zwisające druty, których wcześniej nie zauważyłam. I tak czas leci…

Zachęcona lekturą blogu K4r3l pojechałam dziś w stronę Andrychowa. Miałam zamiar dotrzeć do kaskady na Rzyczance, ale było już niestety trochę późno, a ja nie chciałam wracać przez Czaniec po ciemku, bo droga jest tam dziurawa jak ser szwajcarski (wiem, że pisanie o dziurach jest już tematem nadmiernie wyeksploatowanym, ale co ja na to poradzę). Przejechałam zatem tylko przez Sułkowice do Andrychowa, poszukiwanie wodospadów zostawiając sobie na raz następny. Nie ubolewałam zresztą nad tym zbytnio, bo było już dość ciemno i pewnie nie wyszłyby ładnie na zdjęciu. Może w czasie kolejnej wycieczki do Andrychowa uda mi się spotkać K4r3l i przekazać mu obiecane naklejki BS? Mam nadzieję :)

droga przez Czaniec © niradhara

Andrychów na horyzoncie © niradhara

Sułkowice - odsłona pierwsza © niradhara

Sułkowice - odsłona druga © niradhara

Sułkowice - odsłona trzecia © niradhara

to chyba Pabisiowa Góra © niradhara

jakaś dziwna lampa nad Porąbką © niradhara

Pokaż trasę GPS

Niedawno córka zarzuciła mi, że mój blog jest bardziej meteorologiczny niż rowerowy, bo niemal każdy wpis zaczynam od opisu warunków atmosferycznych. Jakże jednak nie wspomnieć o tym, że mam dziś dzień wolny, marzyła mi się jakaś dalsza traska, a tu rozszalał się halny i podstępnie pokrzyżował plany.

W takich warunkach najbezpieczniejszy wydał mi się krótki wypad do Wielkiej Puszczy. Pierwszy odcinek drogi, czyli dojazd pod wiatr do Porąbki był zaiste świetny na wyrabianie kondycji. Droga prowadzi otwartą przestrzenią i spadający z gór halny tu właśnie nabiera rozpędu. Dopiero w pobliżu Domu Wczasów Dziecięcych w Porąbce zaczyna się zaciszna dolina, nad którą halny nie ma władzy.

Dom Wczasów Dziecięcych © niradhara

Dom Wczasów Dziecięcych w Porąbce jest placówką opiekuńczo-wychowawczą, przeznaczoną do okresowego pobytu dzieci i młodzieży wymagających poprawy stanu zdrowia lub z terenów zagrożonych ekologicznie, a od kilku lat działa w ramach tzw. „ZIELONEJ SZKOŁY”. Niedawno miałam przyjemność gościć tam na uroczystości 70-lecia placówki. Nawet przez przypadek znalazłam się na jednej z pamiątkowych fotek.

Wielka Puszcza to równocześnie nazwa przysiółka, doliny i płynącego jej dnem potoku.

potok Wielka Puszcza © niradhara

Roztoka © niradhara

Dolina wspina się cały czas i kończy pomiędzy grzbietami Wielkiej Bukowej i Beskidu. Im wyżej, tym oczywiście więcej śniegu. W pewnym momencie na drodze pojawił się lód i nie odważyłam się jechać dalej Kellyskiem na letnich oponach. Poczekałam zatem chwilę na Piotrka, który dotarł do końca asfaltu.

powrót Piotrka © niradhara

No, a z powrotem to coś dla leniuszków, czyli zjazd.

zjazd © niradhara

Tradycyjnie podjechaliśmy jeszcze na zaporę w Porąbce, ponieważ Piotrek chciał cyknąć parę fotek. No i tu zaliczyłam pierwszą glebę na nowych pedałkach, bo niestety, jeśli chodzi o jazdę na rowerze, to żaden orzeł ze mnie, tylko, co najwyżej, wróbel :(

passer bicyclus © niradhara

Trasa standardowa – wariant rozszerzony, przez Bestwinę i Kaniów.

Piękny, słoneczny dzień, z lekką, srebrzystą mgiełką… Ciepło, radośnie, aż chce się żyć!

Djk71 sugerował we wczorajszych komentarzach, że na sposób ustawiania się pedałów ma zasadniczy wpływ siła ciążenia. Teoretycznie tak! Dlaczego jednak podporządkowują się jej i ustawiają wpięciem w dół, gdy właśnie chcę się wpiąć, a lekceważą ją w uporczywy sposób wtedy, gdy po wypięciu się przed skrzyżowaniem chciałabym, żeby ustawiły się platformami do góry? No, dlaczego, Darku? Nawet do zdjęcia nie chciały pozować, jak należy ;)

pedałek © niradhara

Przeżyłam dziś chwilę grozy, gdy pani dróżniczka tuż przed nosem opuściła mi szlaban. Nie sądziłam wcześniej, że przez głowę mogą z taką szybkością przelatywać obrazy. Zobaczyłam się, oczyma wyobraźni, jak hamuję przypięta do roweru, wywalam się i z rozpędu wpadam ślizgiem pod szlaban … Jakoś jednak otrzeźwiło mnie w ostatnim ułamku sekundy i szczęśliwie zdążyłam się wypiąć :)

stacja Kaniów © niradhara

Podniesiona na duchu tym niewątpliwym sukcesem pomknęłam dalej, rozglądając się czujnie wokół, co by tu sfocić dla wielce szanownych czytelników. Ziemia Oświęcimska jest bardzo malownicza, wiele tu stawów hodowlanych, strumyków, pagórków.

stawy w Kaniowie © niradhara

Jadę więc tak sobie i patrzę, i widzę – drzewo. Hm, myślę sobie. Dawno temu, kiedy to jeszcze pobierałam nauki w szkole, przyswoiłam sobie, że drzewa jesienią tracą liście. A tu co, zima minęła, a liście są dalej! Oj, rację chyba mają ci światli politycy, co to twierdzą, że komunistyczne nauczanie nic niewarte było!

drzewo © niradhara

Na tych terenach, oprócz malowniczych stawów, jest sporo ciekawej architektury drewnianej. Czasem jest to jakaś niepozorna, stojąca przy drodze chatka.

spotkanie z przeszłością © niradhara

Czasem oficjalnie uznany zabytek, jak ten, zbudowany w 1692 roku kościół pod wezwaniem św. Marcina w Jawiszowicach.

kościół w Jawiszowicach © niradhara

wieżyczka kryta gontem © niradhara

Dzisiejszy wypad na rower był samotny, bo Piotrek musiał jechać na szkolenie, ale za to pozwolił mi się pobawić swoim GPS-em :)

Pokaż trasę GPS

Trasa standardowa – wariant przez Starą Wieś.

Dziś Pancernik Potiomkin udał się na zasłużony odpoczynek, a ze snu zimowego zbudził się Kellysek. Pancernik będzie czekał następnej zimy, no chyba, że tegoroczna jeszcze powróci i zmusi do jazdy zimowym sprzętem.

W Kellysku postanowiłam wymienić tradycyjne SPD na pedały typu Dual Choice, z uwagi na to, że jestem Niradhara-panikara i w niektórych sytuacjach, np. w czasie jazdy po mieście, nie lubię być przypięta do roweru. Pojechaliśmy więc z Piotrkiem najpierw do serwisu, a potem wybrałam trasę o minimalnym natężeniu ruchu. Nowe pedały mają tę zaletę, że wypina się z nich wręcz rewelacyjnie lekko, natomiast wpinanie się będę musiała jeszcze czas jakiś potrenować, albowiem zgodnie z prawem Murphy'ego obracają się zawsze niewłaściwą stroną do góry ;)

drewniany kościółek w Starej Wsi © niradhara

pochłanianie kalorii © niradhara

Opis i zdjęcia jutro, jak mój komputer wróci z serwisu.

Edit:
Niestety, nie wróci tak szybko :( Korzystam zatem ze sprzętu córki.
Trasa Kobiernice - Żywiec nie była zbyt bezpieczna - niektóre dziury w drodze sięgały chyba jądra Ziemi, w zacienionych miejscach leżało błoto pośniegowe, no i ruch był spory, bo narciarze masowo wracali z urlopów.

potok Żarnówka Mała © niradhara

Jezioro Żywieckie © niradhara

Pancernik podziwia widoki © niradhara

Łękawka © niradhara

wodospad na Łękawce © niradhara

widok na Beskid Mały © niradhara

Jezioro Żywieckie © niradhara

Zarówno nad Jeziorem Żywieckim, jak i Miedzybrodzkim, spacerowało dużo ludzi. Niektórzy, samozwańczy kandydaci do Nagrody Darwina, wypróbowywali wytrzymałość tafli lodowej, oddalając się na kilkadziesiąt metrów od brzegu. A są to przecież jeziora zaporowe - gdzieś tam pod lodem jest nurt rzeki i nie da się przewidzieć, w którym miejscu grubość i wytrzymałość pokrywy lodowej jest mniejsza. W dodatku, przed zaczynającymi się roztopami, woda z jezior jest często spuszczana, więc może się okazać, że lód wisi w powietrzu.
Oby tylko nie okazało się, że znów zdrowie lub życie stracił ktoś, kto bohatersko pospieszył na ratunek :(

kruchy lód © niradhara

Trasa standardowa - wariant przez Starą Wieś.

Zdjęcia będą, jak mi się je uda zgrać. Chwilowo komputer zaatakowany przez jakieś paskudztwo nie widzi portów usb :(

Edit:
Komputer nadal w serwisie, ale korzystając z zabytkowego, wyciągniętego ze strychu sprzętu, wstawiam choć dwie fotki. Na więcej nie starcza mi cierpliwości, bo zabytek jedno zdjęcie przetrawia pół godziny.

mgła © niradhara

Wilamowice © niradhara

Zaklinacze pogody w TVN-meteo obiecywali, że dziś na południu Polski będzie świecić słońce. Postanowiłam zatem pojechać do Zarzecza, sprawdzić czy Jezioro Żywieckie nadal jest skute lodem i cyknąć parę fotek.

Jezioro Żywieckie © niradhara

Nastała odwilż, śniegi topnieją, a na drogach stoją sobie kałuże, dzięki którym przejeżdżające blachosmrody zapewniają cyklistom co chwilę odświeżający prysznic.

droga © niradhara

droga wzdłuż Jeziora Żywieckiego © niradhara

Słońce niestety nie oglądało wczorajszej prognozy pogody i najwyraźniej nie wiedziało o tym, że ma radośnie świecić. Czaiło się gdzieś za chmurami, od czasu do czasu tylko rzucając na jezioro jakiś nieśmiały promyk. Bawiło się ze mną w kotka i myszkę, udając, że ma zamiar wyjść zza chmur i chowając się, jak tylko się zatrzymałam i brałam do ręki aparat fotograficzny.

gra świateł © niradhara

Zabawa ta trwała tak długo, że aż zgłodniałam i musiałam zrobić sobie dłuższy postój na schrupanie batonika i gorącą herbatę z termosu.

przystanek z widokiem na jezioro © niradhara

I jak tak stałam i pochłaniałam kalorie, udało mi się dostrzec i uwiecznić kolejnego wróbla dla Anwi.

wróbel meteorologiczny © niradhara

W drodze powrotnej zjechałam jeszcze nad Jezioro Międzybrodzkie, w poszukiwaniu wróbli lodowych. Niestety, wszystkie się gdzieś pochowały. Może następnym razem się uda...

przystań © niradhara

Dziś Piotrek wpadł na pomysł, żeby wybrać się do Parku Lipowego w Kętach.

w Parku Lipowym © niradhara

Pierwsze prace przy jego powstaniu rozpoczęły się w 2003 roku. Na początek zajęto się uporządkowaniem ponad 4-hektarowego terenu. Pierwszą akcję sadzenia drzewek zorganizowano w 2004 roku. Dziś rosną tu 53 gatunki lip. Jak widać na zdjęciu nie są jeszcze zbyt okazałe i trzeba kilkadziesiąt lat poczekać z cytowaniem fraszki mistrza Jana:

„Gościu, siądź pod mym liściem, a odpocznij sobie!
Nie dojdzie cię tu słońce, przyrzekam ja tobie...”

alejka © niradhara

W grudniu oddano do użytku ścieżkę dydaktyczną poświęconą pszczołom, pszczelarstwu, lipom i przyrodzie nad Sołą.

tablica informacyjna © niradhara

Do domu wracaliśmy okrężną drogą – przez Porąbkę, gdzie zatrzymaliśmy się na chwilę, żeby podziwiać skuty lodem strumień.

strumyk © niradhara

Synoptycy niestety wczoraj się nie pomylili. Uważam za wielką niesprawiedliwość, że w dni powszednie, kiedy trzeba iść do pracy, jest pięknie i słonecznie, a w niedzielę ponuro i mroźnie :(

Dziś postanowiliśmy udać się na Bukowiec, czyli trasą Kobiernice – Porąbka – Czaniec – Porąbka – Kobiernice. Na Bukowiec jest niewielki podjazd, pozwalający na rozgrzanie się.

jadę sobie © niradhara

Widać stąd górkę zwaną oficjalnie Bujakowski Groń (a nieoficjalnie Wołek) oraz powstałe przez zbudowanie zapory na Sole Jezioro Czanieckie, które stanowi rezerwuar wody pitnej m.in. dla Katowic, Tychów i Bielska-Białej. Obowiązuje tu całkowity zakaz uprawiania sportów wodnych.

widok na Bujakowski Groń © niradhara

widok na Jezioro Czanieckie © niradhara

Z Bukowca zjeżdżamy do Czańca. Droga jest miejscami oblodzona, jedziemy więc wolno i ostrożnie, a jednak wiatr przewiewa mi bieliznę termoaktywną i spodnie z membraną, brrrrr...

kościół w Czańcu © niradhara

Dojeżdżamy do Jeziora Czanieckiego i tu robimy krótki postój. Słońce chwilami nieśmiało wychyla się zza chmur, ale nadal jest zimno. Słychać tylko złowieszcze trzeszczenie lodu.

z Porąbką w tle © niradhara

Na szczęście do ciepłego, przytulnego domu już blisko.