poranne mgły

W życiu zawsze jest coś za coś. Jeśli chce się zobaczyć i sfotografować góry i jezioro spowite welonem mgieł, trzeba wcześnie wstać i nastawić się na przemarznięcie palców. Ciągle jeszcze nie potrafię pstrykać w neoprenowych rękawiczkach. Gdy już słońce wzniesie się wysoko na niebo, magia znika, a świat znowu staje się banalny. Kiedy więc  inni dopiero wyruszają, ja wracam do domu.