To nie był jeden z tych cudownych snów, w których szybuję
pod chmurami podziwiając archipelagi rajskich wysp lub skaliste szczyty górskie
i zbocza iskrzące się barwami jesiennego lasu… Śniło mi się, że jestem autorką tętniącego
niegdyś życiem bloga, teraz opuszczonego i pokrytego kurzem gdzieś w
zakamarkach Internetu. Ci, co trafiają tam przez przypadek, patrzą na baton
rowerowy i krzyczą wśród gromkiego śmiechu: „Zero! Zero! Zero! …
Może wiesz, może nie, jestem bardzo uczuciowa i miękka. Przywiązuje się do ludzi, nawet gdy widziałam ich na żywo tylko raz. Brakowało tu Ciebie. Po prostu, dzięki, że jesteś :) i się poryczałam...
Limit, inne sprawy...czasem człowiek sam nie wie, czego chce od życia ;-)
Marusia, postaram się go zmobilizować, choć będzie to trudne, bo parę dni temu tak energicznie przekopywał ogródek, że wyskoczyła mu rzepka i rycząc z bólu zwalił się na ziemię. Wprawdzie wróciła już na swoje miejsce, ale kolano nadal boli :-(
A jednak z cyklozy nie da się wyleczyć :] Nie ważne na jak długo i z jakich powodów odstawiłaś rower -ważne, że już jesteś. Baton rowerowy? A co to takiego? Nie ważna ilość, ale jakość tych kilometrów, które przemierzasz. I jeśli tylko wypełnisz je pięknymi zdjęciami i ciekawymi spostrzeżeniami -to zawsze będę tu zaglądał.
Czy to jest powód do wstydu? Chyba nie. Podejrzewam, że ten czas był wypełniony różnymi innymi sprawami, które wykluczały rowerek a mogły być z Twojego punktu ciekawsze albo po prostu życiowo ważniejsze. Ale fajnie byłoby poczytać o jakiejś rowerowej imprezie w Twoim wykonaniu zwłaszcza, jeśli opis byłby okraszony bogato zdjęciami :-) Przeglądałem niektóre wcześniejsze Twoje wpisy i były takie, które bardzo mnie zainteresowały.
Ja tam na batony żadne nie patrzę - ale dobrze widzieć jakąś rowerową aktywność W Twoim Elu wykonaniu :) W sumie to nie wiem co było inspiracją czego - fotografia jazdy czy jazda fotografii? ;)
niradhara
