raport o stanie wód

Susza, susza, susza… to słowo pada dziś chyba najczęściej w naszych mediach. Postanowiłam sprawdzić, jaki jest stan wód w jeziorach kaskady Soły.

Z domu wyjeżdżam przed wschodem słońca. Droga wzdłuż Soły, zwykle zatłoczona, teraz jest jeszcze pusta. Można bezpiecznie jechać… No, prawie bezpiecznie. Gdy zjeżdżam od Międzybrodzia Bialskiego w kierunku Żywieckiego, pod koła  rzuca mi się znienacka kot samobójca. W ostatniej chwili udaje mi się go jakoś ominąć, ale odnotowuję wzrost ciśnienia, jakiego by mi nie zapewniło 5 porannych kaw i kazanie księdza Oko!

Dojeżdżam do Tresnej. Widok Jeziora Żywieckiego jest szokujący. W pobliżu zapory można suchym kołem przejechać po dnie zbiornika. Rozmawiam z panem, który tu mieszka od 50 lat. Mówi, że stan wody jeszcze nigdy nie był taki niski. Rozglądam się wokół. Wygląda na to, że jacyś troskliwi obywatele z braku wody dolewali piwa do jeziora, ale niewiele to pomogło ;)

Właściciele przystani sztukują, jak mogą, pomosty. Przedłużają mocujące je liny. Zapomniałam dopytać, czy stateczek jeszcze pływa, czy też ze względu na krytycznie niski stan wody rejsy zostały odwołane.

Dość uwieczniania skutków suszy! Chciałabym pstryknąć jakiś piękny widoczek. Niestety. Duszne, parne powietrze ogranicza widoczność, zamazuje kontury i skazuje na niepowodzenie wszystkie moje fotograficzne wysiłki.

W Jeziorze Międzybrodzkim utrzymywany jest wysoki poziom wody. Trawka na brzegu zielona, a woda w akwenie czysta. Wczesnym rankiem korzystają z uroków plażowania i kąpieli tylko kaczki, ale już niedługo będzie się tu kłębił spragniony słońca, kąpieli i grillowania tłum.

Zaczyna się chmurzyć, promienie słońca chwilami przedzierają się przez chmury. Ładnie to wygląda. Gdy usiłuję uwiecznić ów świetlny efekt, słyszę nagle za plecami „Ela…” Odwracam się, ale uniesiona w powitaniu ręka i żółte sakwy znikają już za zakrętem. Nie wiem, czy to było do mnie, bo któż by mnie rozpoznał od zadniej strony?

Jestem już kilkaset metrów od domu, gdy nagle widzę kłęby dymu i słyszę trzaskanie ognia. Pali się jakaś niewykoszona łąka. Na sygnale pędzi wóz straży pożarnej. Dzielni kobierniccy strażacy szybko gaszą pożar. Oddycham z ulgą. Tym razem się udało. Niestety zagrożenie ciągle istnieje… To chyba najbardziej przerażający aspekt suszy :(

Moja przejażdżka dobiega końca. Wracam do domu. Gdzieś z tyłu głowy wciąż rozbrzmiewają mi słowa piosenki: „Obiecuje nam ranek wszystko, co chcemy mieć, miłość ludziom, deszcze listkom…” Prawie się zgadza, bo przecież pies Funio mnie kocha i radośnie macha mi ogonem na powitanie, a deszcz kiedyś w końcu spaść musi!