szlakiem architektury drewnianej

Jako cel dzisiejszej porannej przejażdżki wybrałam odwiedzenie dwóch pięknych drewnianych kościółków leżących na małopolskim szlaku architektury drewnianej. Zaczynam od znajdującego się w Nidku kościóła św. św. Szymona i Judy Tadeusza Apostołów pochodzącego z I poł. XVI w. Powstał zapewne na miejscu wcześniejszego, gdyż miejscową parafię utworzono już w 1313 r. Fundatorem świątyni był właściciel wsi Mikołaj Nidecki. Od 2. poł. XVI w. kościół służył jako zbór kalwiński, a później ariański, po 1669 r. wrócił w ręce katolików.

Wg znalezionego w sieci opisu: „We wnętrzu można podziwiać gotyckie detale ciesielskie. Najstarszym zabytkiem wyposażenia kościoła jest chrzcielnica z XVI w. Pozostałe wyposażenie przeważnie barokowe: ołtarze główny i boczne, krucyfiks na belce tęczowej oraz chór muzyczny. Na ścianach i stropach widnieją malowidła architektoniczne z zastosowaniem iluzji.” Wiele razy przyjeżdżałam już tu, żeby je zobaczyć. Niestety zawsze kończyło się pocałowaniem klamki.

Do wnętrza można sobie zajrzeć wyłącznie przez dziurkę od klucza. Obok drzwi wisi informacja, że kościół był remontowany za pieniądze państwowe. Wkurza mnie okropnie, że w zamian za to nie jest udostępniony do zwiedzania, przynajmniej raz na jakiś czas, tym, którzy za to zapłacili, czyli nam - podatnikom!

Moją uwagę przyciągają zawsze soboty, czyli niskie podcienia wsparte na słupach i przykryte jednospadowym dachem, otaczające drewniane kościółki. Ich podstawowym zadaniem jest chronienie podwalin budowli przed zamakaniem od wód opadowych. Jak podaje Wikipedia: „Nazwa „soboty” nawiązuje do dawnej praktyki wiernych, którzy przybywali na nabożeństwa niedzielne często ze znacznych odległości dzień wcześniej (czyli w sobotę) i oczekiwali do rana gromadząc się wokół kościoła – soboty dawały im schronienie przed opadami deszczu, wiatrem itp. Ta funkcja sobót, wymagająca podcieni odpowiednio wysokich i obszernych, w rzeczywistości pojawiła się dosyć późno, zapewne dopiero w XVII w., w pierwszym rzędzie przy sanktuariach pielgrzymkowych. Z czasem dobudowywane do kościołów skupiały część wiernych nie mieszczących się we wnętrzu świątyni w czasie mszy św. lub też były przystosowywane np. do odprawiania nabożeństwa drogi krzyżowej.”

Ostatni rzut oka na kościółek i pora wracać do domu. Wokół przestrzeń rozległych pól. Owiewa mnie delikatny wiaterek. Słońce grzeje coraz mocniej. Lubię afrykańskie temperatury. To pewnie o mnie mówił Radzio Sikorski, że Polaków cechuje „taka murzyńskość” ;)