dolina Ponikwi

Ranek wstał mroźny, czekaliśmy więc, aż się trochę ociepli i wyjechaliśmy dopiero około jedenastej. Niestety ocieplenie to było pozorne, bo choć temperatura wzrosła do -5 st., to zaczął wiać dość nieprzyjemny wiatr. Drogą wzdłuż jeziora dojechaliśmy do Międzybrodzia Bialskiego.

jezioro zamarzło © niradhara

W Międzybrodziu skręciliśmy w drogę wiodącą na Przegibek. O dziwo, była ona czarna, więc jechało się bezpiecznie. Kaski się jednak bardzo przydały, bo wiatr zrzucał z drzew zlodowaciały śnieg. Zatrzymywałam się dość często, by zrobić fotki, a że nie potrafię obsługiwać aparatu w rękawicach narciarskich, więc palce zaczęły mi powoli lodowacieć i boleć. W dodatku zdjęcia wyszły kiepskie, bo dolina Ponikwi była zacieniona. Moje poświęcenie zdało się więc psu na budę. Po jakimś czasie stwierdziłam, że jestem wprawdzie zwolenniczką hartowania się, ale nie odmrażania kończyn i podjęłam decyzję o powrocie. A Piotrek nolens volens wrócił wraz ze mną.

kładka © niradhara

i znów przed nami Żar © niradhara