nie jestem aniołem

Jakiś czas temu miłościwie nam panujące Ministerstwo Edukacji objęło swoim patronatem akcję „Anioły ze szkoły”. Jest to niezwykle cenna inicjatywa, szczególnie dla jej twórców, albowiem żaden dzieciak nie może dostąpić zaszczytu zostania aniołem, nie zakupiwszy wcześniej świstka papieru, zwanego dumnie legitymacją.

Niestety, ta najoczywistsza brama do wniebowstąpienia została mi zatrzaśnięta przed nosem, albowiem poświadczający anielskość dokument nabyć może tylko niewinne, młodziutkie dziecię, ja zaś jestem osobą pełnoletnią i to nawet bardzo. Zdesperowana, w poszukiwaniu innej drogi, postanowiłam zagłębić się w filozofię anielskości, wnikliwie studiując porozwieszane na szkolnych korytarzach  plakaty. Wiele szlachetnych zasad widniało na nich, między innymi taka: „wszystkie zwierzęta są równe”. Hm, dlaczego jakoś dziwnie kojarzy mi się to z Orwellem? 

Nic to. Postanowiłam, że zwalczę w sobie niedowiarstwo, pozbędę niegodnych myśli i w sercu rozpalę wszechogarniający ogień miłości do stworzeń, które przedtem trochę mniej mi były bliskie, niż mój wierny pies Funio. Zaczęłam od kotów. Poszło nieźle. Dziś przyszła pora na muszki owocówki, które towarzyszyły mi w czasie jazdy na rowerze. Przez całą drogę jak mantrę powtarzałam sobie, jak to miło z ich strony, że usiłują wpaść mi do ust i wciskają się przez najmniejszą szparę pomiędzy okularami a twarzą, szukając moich oczu. Daremnie… ogień nie zapłonął, serce pozostało zimne jak lód. Nie udało mi się pokochać tych słodkich, maleńkich stworzeń. Obawiam się, że nie jestem i nigdy nie zostanę aniołem, a nawet, o zgrozo, osobnikiem aniołopodobnym!