a ja wolę rower

W województwie śląskim rozpoczęły już się ferie zimowe. Zimowe tylko z nazwy, bo dzisiejszy dzień był prawdziwie wiosenny. Słońce i ciepło napełniały optymizmem i radością życia. Rano pojechałam do Porąbki (oczywiście na rowerze) na naradę w sprawie kolejnych projektów unijnych, które będą realizowane w szkołach naszej gminy. Już o dwunastej byłam z powrotem w domu, przebrałam się szybko, zmieniłam rower i popedałowałam w kierunku Tresnej.



Delikatna, srebrzysta mgła sprawiała, że odbijające się w Jeziorze Międzybrodzkim góry wyglądały cudownie. Nawet suche, bezlistne gałęzie nie kojarzyły się dziś z zamieraniem życia, a tylko wydawały się być rekwizytem podkreślającym przez kontrast łagodność krajobrazu.





Góry przeglądały się w wodach jeziora, kontemplując swą urodę… No, teraz to już pojechałam po bandzie ;) Prawdą jest jednak, że rozglądałam się wokół, ciesząc się, że jest mi dane mieszkać w tak wspaniałym miejscu :)





Przejeżdżając przez most w Międzybrodziu Żywieckim zauważyłam ze zdumieniem, że na Żarze leży jeszcze śnieg. Postanowiłam zatem zmienić nieco trasę i podjechać pod stację kolejki, by sprawdzić, czy da się jeździć na nartach. Okazało się, że kolejka działa, a na stoku jest nawet kilku narciarzy.





Chyba bardziej niż stok, zatłoczone było niebo nad głową. Co chwila, wolno kołując, przelatywał nade mną kolejny człowiek-ptak. Dobrze, że żaden nie wylądował mi na głowie. A zresztą, na wszelki wypadek jeżdżę przecież w kasku ;)







Postałam chwilę w pobliżu stacji kolejki, pogapiłam się… Słońce zaczęło z wolna chylić się nad górami i pora była jechać dalej. Zanim dojechałam do Tresnej, dolina Soły znalazła się już w głębokim cieniu, a temperatura szybko zaczęła spadać.



Podkręciłam trochę tempo, żeby się rozgrzać i powzięłam solidne postanowienie, że koniec ze zdjęciami, nie zatrzymuję się już ani na chwilę. Jednak, kiedy przez gałęzie drzew dostrzegłam wschodzący Księżyc, zaczęłam rozpaczliwie szukać miejsca, z którego można byłoby go sfocić. Zatrzymałam się przy prowadzących nad jezioro schodach. Nie wyglądały szczególnie solidnie. Innej możliwości jednak nie było. Przypominając sobie dawno nieużywaną wiedzę z mechaniki, szybko ułożyłam równanie strzałki ugięcia, wstawiłam doń swoją wagę i wyszło, że mogę zaryzykować ;)

schody © niradhara

Uważaj Łysy, przede mną się nie schowasz ;)



Do sumy kilometrów i podjazdów dodałam dojazd na naradę.