po piachu i kocich łbach
Piątek, 27 lipca 2012
· Komentarze(8)
Kategoria wycieczki z campingów, zamki, pałace, dwory
Głównym celem naszej dzisiejszej wycieczki ma być pałac w Sztynorcie. Jedziemy jednak do niego nieco naokoło, ponieważ Piotrek koniecznie chce odwiedzić znajdującą się w Spytkowie wioskę indiańską.
Ten rejon Mazur jest specyficzny jeśli chodzi o sieć dróg – niewiele tu bocznych dróg asfaltowych, do wyboru mamy albo ruchliwe trasy przelotowe albo piach. Ewentualne bliskie spotkanie z piaszczystą glebą jest jednak mniej groźne w skutkach niż spotkanie z tirem, wybieramy zatem drugi wariant.
Indiańska wioska znajduje się na skraju miejscowości Spytkowo koło Giżycka. Jest to plenerowe muzeum, w którym prezentowanych jest ponad sto eksponatów obrazujących życie dawnych Indian z obszaru Wielkich Równin. Są tu stroje i broń wojowników, przedmioty związane z religią i magią, narzędzia, stroje i ozdoby kobiece, dziecięce zabawki itd. O ich przeznaczeniu i sposobie wytwarzania opowiada miła pani przewodnik. Za drobną opłatą można sobie tez postrzelać z łuku, ale tę atrakcję sobie odpuszczamy.
Znów piaszczysty odcinek drogi, widoczki sielskie, ale że poruszamy się wolno, wszystkie okoliczne muchy upatrują nas sobie za cel ataków.
W Pieczarkach wracamy na asfalt. Co za ulga! W okolicy nie ma zbyt wielu atrakcji, zatrzymujemy się zatem tylko na chwilę przy malowniczym kościółku w Pozezdrzu, żeby zrobić kilka fotek.
Dłuższy postój robimy dopiero nad jeziorem Harsz. Zjadamy pyszne, zabrane ze sobą jagodzianki i chłodzimy się nieco w wodach jeziora. Szkoda, że nie mamy ze sobą kostiumów kąpielowych. Można byłoby trochę popływać, a tak trzeba poprzestać na zamoczeniu nóg :-(
Dojeżdżamy wreszcie do Sztynortu. Zauroczony tym miejscem Ignacy Krasicki powiedział niegdyś „Kto ma Sztynort ten posiada Mazury” .
Przez 400 lat Sztynort był siedzibą starego i znamienitego rodu szlachty pruskiej von Lehndorff. Ziemie były początkowo oddane w lenno, później przekazane na własność. Dokumenty rodzinne świadczą, że Lehndorffowie otrzymali przywilej nadania "wielkiej dziczy nad jeziorem" już na początku XVIw.
Ostatnim dziedzicem Sztynortu był Heinrich von Lehndorff, który został stracony za udział w zamachu na Hitlera. Jego cztery córki postawiły mu pomnik. Jest to ogromny mazurski głaz, na którym w językach polskim i niemieckim wypisane zostało zdanie z pożegnalnego listu hrabiego Lehndorffa do rodziny, napisanego w przedzień egzekucji: "Stajemy w obliczu daleko idących przemian, pod wpływem których nasze dotychczasowe życie stopniowo odchodzi w niebyt, ustępując miejsca całkowicie odmiennym normom".
Będąc w Sztynorcie koniecznie zajrzeć należy do słynnej na całe mazury tawerny „Zęza”. Tu co wieczór zbierają się żeglarze i przy dźwięku gitar śpiewają szanty. Niestety, byliśmy zbyt wcześnie i nie dane nam było ich posłuchać.
Posileni spożytą w tawernie zupą chmielową żegnamy Sztynort. Gładkim asfaltem dojeżdżamy do głównej drogi i… zonk!!! Główna (ha, ha) droga wybrukowana jest kocimi łbami. Cóż z tego, że na głowie kask, skoro mózg od wewnątrz co chwila uderza o czaszkę. Ciekawe czy robią się na nim siniaki?
Wytyczona trasa rowerowa skręca wreszcie na mniej urazogenną, piaszczystą drogę. Tempo jazdy nadal wolne, pęd powietrza nie chłodzi, a słońce praży niemiłosiernie. No i znów dopadają nas muchy.
Dopiero od maleńkiej miejscowości Doba, od której nazwę swą bierze jezioro Dobskie, wracamy na asfalt, w cień drzew i radując się życiem wracamy na camping.
tylko piach, piach, piach© niradhara
Ten rejon Mazur jest specyficzny jeśli chodzi o sieć dróg – niewiele tu bocznych dróg asfaltowych, do wyboru mamy albo ruchliwe trasy przelotowe albo piach. Ewentualne bliskie spotkanie z piaszczystą glebą jest jednak mniej groźne w skutkach niż spotkanie z tirem, wybieramy zatem drugi wariant.
wioska indiańska© niradhara
stroje indiańskich kobiet© niradhara
Indiańska wioska znajduje się na skraju miejscowości Spytkowo koło Giżycka. Jest to plenerowe muzeum, w którym prezentowanych jest ponad sto eksponatów obrazujących życie dawnych Indian z obszaru Wielkich Równin. Są tu stroje i broń wojowników, przedmioty związane z religią i magią, narzędzia, stroje i ozdoby kobiece, dziecięce zabawki itd. O ich przeznaczeniu i sposobie wytwarzania opowiada miła pani przewodnik. Za drobną opłatą można sobie tez postrzelać z łuku, ale tę atrakcję sobie odpuszczamy.
zabawki dla dzieci© niradhara
przedmioty magiczne© niradhara
stroje męskie© niradhara
broń prawdziwych mężczyzn© niradhara
Piotrek lubi wszystko wiedzieć© niradhara
indiańska kronika© niradhara
bociek zwiedza indiańska wioskę© niradhara
Znów piaszczysty odcinek drogi, widoczki sielskie, ale że poruszamy się wolno, wszystkie okoliczne muchy upatrują nas sobie za cel ataków.
pusto i piaszczyście© niradhara
W Pieczarkach wracamy na asfalt. Co za ulga! W okolicy nie ma zbyt wielu atrakcji, zatrzymujemy się zatem tylko na chwilę przy malowniczym kościółku w Pozezdrzu, żeby zrobić kilka fotek.
kościółek w Pozezdrzu© niradhara
wnętrze widziane przez szybkę w drzwiach© niradhara
głaż narzutowy w Harszu© niradhara
Dłuższy postój robimy dopiero nad jeziorem Harsz. Zjadamy pyszne, zabrane ze sobą jagodzianki i chłodzimy się nieco w wodach jeziora. Szkoda, że nie mamy ze sobą kostiumów kąpielowych. Można byłoby trochę popływać, a tak trzeba poprzestać na zamoczeniu nóg :-(
szkoda, że nie mam kostiumu kąpielowego© niradhara
nie tylko my chcemy się tu ochłodzić© niradhara
jezioro Kirsajty© niradhara
jezioro Kirsajty© niradhara
jezioro Dargin© niradhara
Dojeżdżamy wreszcie do Sztynortu. Zauroczony tym miejscem Ignacy Krasicki powiedział niegdyś „Kto ma Sztynort ten posiada Mazury” .
zabudowania Sztynortu© niradhara
Przez 400 lat Sztynort był siedzibą starego i znamienitego rodu szlachty pruskiej von Lehndorff. Ziemie były początkowo oddane w lenno, później przekazane na własność. Dokumenty rodzinne świadczą, że Lehndorffowie otrzymali przywilej nadania "wielkiej dziczy nad jeziorem" już na początku XVIw.
pałac w Sztynorcie© niradhara
pałac w Sztynorcie© niradhara
Ostatnim dziedzicem Sztynortu był Heinrich von Lehndorff, który został stracony za udział w zamachu na Hitlera. Jego cztery córki postawiły mu pomnik. Jest to ogromny mazurski głaz, na którym w językach polskim i niemieckim wypisane zostało zdanie z pożegnalnego listu hrabiego Lehndorffa do rodziny, napisanego w przedzień egzekucji: "Stajemy w obliczu daleko idących przemian, pod wpływem których nasze dotychczasowe życie stopniowo odchodzi w niebyt, ustępując miejsca całkowicie odmiennym normom".
tablica pamiątkowa© niradhara
Będąc w Sztynorcie koniecznie zajrzeć należy do słynnej na całe mazury tawerny „Zęza”. Tu co wieczór zbierają się żeglarze i przy dźwięku gitar śpiewają szanty. Niestety, byliśmy zbyt wcześnie i nie dane nam było ich posłuchać.
kultowa tawerna "Zęza"© niradhara
port w Sztynorcie© niradhara
port w Sztynorcie© niradhara
Posileni spożytą w tawernie zupą chmielową żegnamy Sztynort. Gładkim asfaltem dojeżdżamy do głównej drogi i… zonk!!! Główna (ha, ha) droga wybrukowana jest kocimi łbami. Cóż z tego, że na głowie kask, skoro mózg od wewnątrz co chwila uderza o czaszkę. Ciekawe czy robią się na nim siniaki?
darmowy masaż wibracyjny pośladków© niradhara
Wytyczona trasa rowerowa skręca wreszcie na mniej urazogenną, piaszczystą drogę. Tempo jazdy nadal wolne, pęd powietrza nie chłodzi, a słońce praży niemiłosiernie. No i znów dopadają nas muchy.
sielski krajobraz© niradhara
Dopiero od maleńkiej miejscowości Doba, od której nazwę swą bierze jezioro Dobskie, wracamy na asfalt, w cień drzew i radując się życiem wracamy na camping.
przed nami pojawia się jezioro Dobskie© niradhara
tuż po zachodzie słońca© niradhara
niradhara
