kaskada Rzyczanki

To miejsce zawsze płata jakieś figle. Jak dotąd rowerową tradycją było, że ilekroć tu przyjeżdżam, łapie mnie burza. Najgwałtowniejszą z nich wspominam nawet z niejakim rozrzewnieniem, bo przeżyłam ją w przeuroczym towarzystwie uczestników MuNK-a. Dziś jednak prognozy pogody były zgodne – ponuro, ale meteorologicznie nudno. Zachciało mi się więc uwiecznić kaskadę na Rzyczance w białej śniegowej szacie. Tym, którzy czytają o niej po raz pierwszy wyjaśniam, że leży ona w pobliżu Andrychowa, przy drodze na Zagórnik.

nad Rzyczanką © niradhara

Okazało się, że solidny statyw, który ze sobą zabrałam, ma zastosowanie uniwersalne. W szczególności dobrze spisuje się w roli kijka trekkingowego. Śnieg i lód na skałach czyniły je bardziej śliskimi niż zazwyczaj i gdzieś z tyłu czaszki rozbłysnął na chwilę obraz zsuwania się po nich do lodowatej wody. Na szczęście, po stanowczym wypowiedzeniu na głos: „Ela, nie bądź mięczakiem!”, zgasł i rozpłynął się gdzieś w zakamarkach mniej używanych zwojów mózgowych.

czarno-biały świat © niradhara

Rzyczanka jednak nie odpuściła. Skoro nie mogła mnie dziś pognębić burzą, postanowiła popsuć przyjemność robienia zdjęć. Kontrast czarnych łupków i bieli śniegu był tak wielki, że zrobienie poprawnie naświetlonych fotek okazało się niemożliwe. Na próżno szukałam wciąż nowych ujęć i eksperymentowałam z ustawieniami aparatu. Nawet obróbka hdr nic nie dała. Totalna porażka!

nie da się dwa razy wejść do tej samej rzeki © niradhara