Poranne śledzenie serwisów pogodowych spowodowało jedynie wielki zamęt w myślach, albowiem każdy z nich miał własną, całkowicie odmienną wersję niedalekiej nawet przyszłości. Za oknami wprawdzie kłębiła się mgła, miałam jednak cichą nadzieję, że koło południa opadnie i uśmiechnie się do nas słońce. Jak wiadomo jednak – nadzieja to matka głupich i zakochanych!

Jazda we mgle ma jednak swoje uroki. Znana na pamięć droga wydaje się być tajemnicza i rozpoczynamy podróż w magiczny świat ze snu.

poza czasem i miejscem © niradhara

Piotrek rozpływa się we mgle © niradhara

Tylko młode łabędzie, niewrażliwe na poetyckość chwili, uparcie dążą do dorosłości, zmieniając młodzieńczy puszek na piękne białe pióra...

obrastanie w piórka © niradhara

Wieczorem ustał wreszcie padający od rana deszcz. Postanowiliśmy wyskoczyć na chwilę do Porąbki i zrobić kilka fotek. O tej porze roku zazdroszczę czasem tym, którzy mieszkają w miastach, bo mogą jeździć sobie oświetlonymi pięknie ulicami. U nas niestety jasno jest tylko w centrum każdej wsi, a drogę od jednej do drugiej pokonuje się w ciemnościach rozświetlanych tylko lampką rowerową. Zważywszy na to, że trzeba bacznie wypatrywać babć ubranych na czarno, pijanych nieoświetlonych rowerzystów i dziur w drodze, to po takiej jeździe aż oczy bolą :(

kościół w Porąbce © niradhara

ciemność © niradhara

wjazd na zaporę © niradhara

zapora w Porąbce © niradhara

Dziś udało mi się wyjść odrobinę wcześniej z pracy, nacieszyć słońcem i podejrzeć Panią Jesień przeglądającą się w dankowickich stawach.

Wilamowice © niradhara

droga do Starej Wsi © niradhara

staw w Dankowicach © niradhara

zatopione słońce © niradhara

Rano jeszcze padało, ale później wyszło słonko i temperatura zrobiła się, jak na tę porę roku, niemal komfortowa. Jechało mi się lekko i przyjemnie. Raz tylko tak się zagapiłam na zachodzące słońce, że omal nie wpadłam do przydrożnego rowu...

poezja i proza życia © niradhara

ależ przyjdzie rachunek za prąd © niradhara

Do pracy jechało się wspaniale – ciepły wiaterek wiał w plecy, słonko świeciło. Niestety koło południa pogoda się zmieniła, a powrót w deszczu i pod wiatr do przyjemności już nie należał.

Ostatnio zmuszona byłam jeździć na Pancerniku, jako że w Kellysku są pedały SPD, a do tej pory nie miałam ochraniaczy i wolałam nie ryzykować odmrożenia stóp. Kupienie ochraniaczy na buty nr 36 nie jest wcale tak proste jakby się wydawało... W końcu sklep w Kętach sprowadził takowe specjalnie dla mnie. No i przy okazji zakupiłam rękawice narciarskie, bo do tej pory jeździłam w modelu rękawiczek raczej jesiennym i palce wręcz bolały mnie z zimna. No, ale od dziś zima już mi niestraszna!

ciepłe ubranka © niradhara

Jakiś czas temu kupiłam sobie nowy kask. Nie miałam wprawdzie zamiaru się nim chwalić, ale Pollena2000 wypatrzyła go na zdjęciu i zażyczyła sobie wyraźniejszej fotki. Zamieszczam ją zatem z dedykacją dla Marysi :)

złote kwiatuszki © niradhara

Ranki są już tak zimne, że niezbyt komfortowo się jedzie w "cywilnych" ciuchach do pracy...

szron © niradhara

Rano, jak zwykle, rowerem do pracy. Po powrocie szybka zmiana ciuchów i roweru, żeby nacieszyć się jeszcze barwami jesieni, dopóki promienie słoneczne wyczarowują je na liściach drzew. Pojechałam do Wielkiej Puszczy. Niestety dno doliny zalegał już cień, oświetlone były tylko szczyty gór i wierzchołki drzew. Słoneczna tarcza powoli zniżała się nad horyzontem, a ja wjeżdżałam pod górę by, jak Mały Książę, przeżywać co chwilę kolejny zachód słońca.

Żar widziany z mostu na Sole © niradhara

podjeździk © niradhara

roboty drogowe © niradhara

strumyczek © niradhara

i jeszcze jeden strumyk © niradhara

w pogoni za słońcem © niradhara

Wielka Puszcza © niradhara

Porąbka w promieniach zachodzącego słońca © niradhara

"Życie jak jesień... coś w nim z blasków lata,
Z uśmiechów słońca przez mgły i szarugi,
Z złotawych blasków wśród szarego świata,
Z kwiatów, co nigdy nie kwitną raz drugi..."
(Marian Gawalewicz)

Ranek powitał nas słońcem. Na trawie jednak srebrzył się szron, a w czasie porannego spaceru z psem zmarzły mi policzki. Postanowiłam zatem starannie zabezpieczyć się przed chłodem zanim wsiądę na rower.

incognito © niradhara

Jesień to najbardziej malownicza pora roku, szczególnie w górach. Słońce świeciło dziś przedzierając się przez srebrzystą mgiełkę, czyniąc krajobraz pastelowym i jakby bajkowo nierealnym.

jesień w górach © niradhara

Zasypane liśćmi drogi, złotobrązowe drzewa przeglądające się w wodach jezior ... jechaliśmy wzdłuż kaskady Soły rozkoszując się widokami, a czas wydawał się stać w miejscu.

nostalgia © niradhara

Jezioro Międzybrodzkie © niradhara

drzewa © niradhara

światło i cień © niradhara

W Tresnej nie było dziś turystów. Sprzęt pływający odpoczywa czekając na kolejny sezon.

po sezonie © niradhara

Słychać tylko szelest suchych liści...

szelest suchych liści © niradhara

Zbliżające się festum omnium sanctorum skłania do rozmyślań nad przemijaniem i sensem życia. Czasem zapominamy o tym, że żadna chwila się nie powtórzy i zamiast żyć trwamy w letargu. Tak właśnie minął mi październik. Dziś uświadomiłam sobie, że najwyższy czas otrząsnąć się z depresyjnych nastrojów, pogodzić z zimnem oraz ciemnością i znów zacząć pedałować ...

chwila zadumy © niradhara

Pojechaliśmy do Kęt zrobić parę nocnych fotek. Najpierw odwiedziliśmy klasztor oo. Franciszkanów Reformatów w Kętach.

ze św. Franciszkiem © niradhara

Później wpadliśmy na rynek, wyjątkowo dzisiaj pusty i cichy.

na rynku w Kętach © niradhara

fontanna © niradhara