Ta piękna piosenka Jonasza Kofty to motto  dzisiejszego wpisu. Wspominałam Wam o jeleniach, prawda? Bestie pożarły prawie wszystkie krzewy ozdobne w moim ogrodzie, wybrałam się zatem do ogrodu pokazowego w Pisarzowicach, by tam nacieszyć oczy pięknem natury.

W Pisarzowicach, przy ulicy Pańskiej 50 ma swoją siedzibę firma pana Krzysztofa Kubiczka. Są tu nie tylko ogrody pokazowe, ale też gospodarstwo szkółkarskie i punkt sprzedaży detalicznej. Firma działa od 1989 roku, jest znana i ceniona. Kręcono tu jeden z odcinków popularnego programu "Maja w ogrodzie". Mam nadzieję, że zamieszczone na blogu zdjęcia zachęcą Was do odwiedzenia tego czarującego miejsca :)
























Powrót do domu, w błogim nastroju, ulubionym niebieskim szlakiem rowerowym.



Oczywiście cały czas nucąc ....

Przez ostatnie lata prawie wcale nie jeździłam na rowerze. Zajmowałam się głównie ogrodem, w błogiej nadziei, że uda mi się z niego zrobić mój mały raj na ziemi. Kupowałam sadzonki i nawozy, kopałam  ciężką gliniastą ziemię, walczyłam z chwastami. Cieszyłam się zapachem lawendy i floksów. Najwyraźniej jednak życie w raju nie jest mi pisane. Halny powyrywał świerki z korzeniami, a jelenie pożarły  młode krzewy ozdobne. Usiłowałam je przegonić preparatami, których zapachu ponoć nie lubią, ale gdy wczoraj zobaczyłam, że nawet floksy im zasmakowały, poddałam się. Koniec z ogrodem, wracam na rower, on jest dla jeleni niestrawny ;)

W taki dzień jak dziś, mglisty i szary, trudno zrobić jakieś fajne zdjęcia. Pstrykałam jednak trochę, żeby w przyszłości mieć co wspominać i pokazywać wnukom :)

Już od jakiegoś czasu chciałam spenetrować drogę wiodącą z Wilamowic na północ, w stronę stawów Leżaje. Słońce, przestrzeń, puste drogi  i tylko silny wschodni wiatr psuł trochę przyjemność jazdy. W przydomowych ogrodach pracowicie  warczały kosiarki, pola przymierzały traktory, a lenie takie jak ja byczyły się na rowerach :)

Artur, mój kolega z pracy, to prawdziwy człowiek z żelaza. Ukończył triathlon IRONMAN. Ma swój fanpage na FB. Kliknęłam „Lubię to”, by zamieszczane przez niego posty zmotywowały mnie do bardziej systematycznej jazdy.

Mistrz każe się zastanowić… siadłam więc i zaczęłam rozmyślać. Szybko doszłam do wniosku, że posiadam prawie wszystkie  wyżej wymienione słabości (oprócz korzystania z używek – może szkoda?) i że cała jestem jednym wielkim słabym ogniwem. Zamiast trenować w pocie czoła, oddałam się więc interesującej lekturze w miękkim fotelu. No, ale do czytania nigdy nie trzeba było mnie specjalnie motywować.

Wszelako od czasu do czasu coś wygania mnie z domowych pieleszy. Wskakuję wtedy na rower. Tym, co każe mi jechać przed siebie, nie jest chęć pracy nad sobą i pobijania rekordów, ale hedonizm w najczystszej postaci. Podziwianie widoków, doznanie pieszczoty słońca i wiatru. No i ciekawość, dokąd zaprowadzi mnie droga, w którą właśnie skręciłam.

Czy to jednak nie ciekawość była tym, co kazało pierwszej małpie zejść z drzewa i rozpocząć eksplorację sawanny? To nie była małpa z żelaza, a jednak jej potomkowie podbili świat. Te zaś, które zanadto rozmyślały o swoich słabościach, po prostu wyginęły. Pocieszające, prawda? ;)

Kilka dni temu koleżanka z pracy wspomniała o nowoodkrytym przez siebie kawałku pięknej asfaltowej i pustej drogi gdzieś pomiędzy Starą Wsią a Bestwiną. Dokładnych namiarów nie podała, przejeżdżając przez Starą Wieś skręciłam więc w pierwszą ulicę, której nazwa mnie zaintrygowała.



To był strzał w dziesiątkę! Ulica Pielgrzymów spełniła pokładane w niej nadzieje. Pustka, nowy asfalcik, sielskie widoki. W dodatku podjazdy, na których odpokutować można mniejsze grzeszki. Pewnie dlatego wytyczono tu trasę rowerową. Nie wiadomo tylko skąd i dokąd prowadzi.





Jechałam tak wśród pól, aż trafiłam do Janowic, a stamtąd pokulałam się w stronę Kaniowa. Stoi tam krzyż, a obok niego ławeczka. W dawnych czasach, gdy jeszcze Kajmanowi chciało się jeździć, siadaliśmy na niej, jedliśmy kanapki, a potem robili pamiątkowe fotki. Żeby tradycji stało się zadość skonsumowałam kanapkę, ale o zrobienie fotki musiałam poprosić obcą osobę :(



Droga powrotna z Kaniowa przez Malec jest prawie płaska i miałam nadzieję na lajtową jazdę. Niestety, wiatr wiał z absolutnie nieodpowiedniej strony. Poczułam we własnych mięśniach jak bardzo mści się długa przerwa od jazdy. Stracone lata bolą. Dosłownie ;)

Jakiś czas temu miłościwie nam panujące Ministerstwo Edukacji objęło swoim patronatem akcję „Anioły ze szkoły”. Jest to niezwykle cenna inicjatywa, szczególnie dla jej twórców, albowiem żaden dzieciak nie może dostąpić zaszczytu zostania aniołem, nie zakupiwszy wcześniej świstka papieru, zwanego dumnie legitymacją.

Niestety, ta najoczywistsza brama do wniebowstąpienia została mi zatrzaśnięta przed nosem, albowiem poświadczający anielskość dokument nabyć może tylko niewinne, młodziutkie dziecię, ja zaś jestem osobą pełnoletnią i to nawet bardzo. Zdesperowana, w poszukiwaniu innej drogi, postanowiłam zagłębić się w filozofię anielskości, wnikliwie studiując porozwieszane na szkolnych korytarzach  plakaty. Wiele szlachetnych zasad widniało na nich, między innymi taka: „wszystkie zwierzęta są równe”. Hm, dlaczego jakoś dziwnie kojarzy mi się to z Orwellem? 

Nic to. Postanowiłam, że zwalczę w sobie niedowiarstwo, pozbędę niegodnych myśli i w sercu rozpalę wszechogarniający ogień miłości do stworzeń, które przedtem trochę mniej mi były bliskie, niż mój wierny pies Funio. Zaczęłam od kotów. Poszło nieźle. Dziś przyszła pora na muszki owocówki, które towarzyszyły mi w czasie jazdy na rowerze. Przez całą drogę jak mantrę powtarzałam sobie, jak to miło z ich strony, że usiłują wpaść mi do ust i wciskają się przez najmniejszą szparę pomiędzy okularami a twarzą, szukając moich oczu. Daremnie… ogień nie zapłonął, serce pozostało zimne jak lód. Nie udało mi się pokochać tych słodkich, maleńkich stworzeń. Obawiam się, że nie jestem i nigdy nie zostanę aniołem, a nawet, o zgrozo, osobnikiem aniołopodobnym!