Jakiś czas temu GPS poprowadził mnie obfitująca w widoczki, boczną drogą, której nie ma nawet na mapie. Przypomniałam sobie dziś o niej i postanowiłam ją odnaleźć. Pamiętałam tylko tyle, że prowadziła z Bestwiny do Pisarzowic. Zajechałam więc do Bestwiny i wklepałam „prowadź do Pisarzowic”. Urządzenie ochoczo obliczyło trasę i skierowało mnie natychmiast w teren.

nieźle się zapowiada © niradhara

Droga, którą chciałam odnaleźć, była asfaltowa, ale uświadomiłam sobie, że mam załadowaną inną mapę i stąd różnica w wytyczeniu trasy. Postanowiłam sprawdzić co będzie dalej. A dalej nie było wesoło – gdy na chwilę zatrzymałam się na skraju pola, żeby zrobić fotkę, usłyszałam wiązankę wyrazów uznawanych powszechnie za wulgarne i obelżywe. Wyrzucał ją z siebie sunący w moim kierunku traktorzysta. Droga jest ponoć prywatna, w związku z czym naruszyłam jego terytorium. Największą furię budził w nim mój aparat fotograficzny. Najpierw usiłowałam burakowi wytłumaczyć, że nie ustawił tabliczki „teren prywatny”, więc nie jestem winna wtargnięcia, ale gdy zatrzymał traktor i ruszył w moją stronę, przestraszyłam się, że chce mnie pobić i uciekłam.

chwila przed atakiem © niradhara

Ze zdenerwowania pojechałam wprost przed siebie, nie patrząc na wskazania GPS-u i wylądowałam w kłujących chaszczach. Odetchnęłam z ulgą dopiero gdy udało mi się dotrzeć do cywilizacji.

wreszcie jakiś widoczek © niradhara

coś się pali © niradhara

jakieś dziwne ustrojstwo © niradhara

Widok gór ma jednak to do siebie, że uspokaja i napełnia serce radością. Wprawdzie zaczynały się już snuć mgły i słońce powoli zniżało się nad horyzontem, ale postałam chwilę, pogapiłam się i stres minął.

jedno światło gaśnie © niradhara

drugie się zapala © niradhara

Pokaż trasę GPS

Do sumy kilometrów i podjazdów dodałam dojazd do pracy.

Po raz pierwszy od wrześniowej powodzi pojechałam na miejsce dawnych stawów w Kobiernicach. Było to kiedyś jedno z moich ulubionych miejsc. Nie poznałam go. Tam, gdzie kiedyś była droga, teraz płynie Soła. Utworzyły się rzeczne odnogi, wysepki, strumyki. Wszędzie pełno powyrywanych z korzeniami drzew. Trwają prace przy naprawie wałów. Miejmy nadzieję, że zostaną umocnione, zanim natura rozszaleje się po raz kolejny.

nowe koryto Soły © niradhara

niedawno jeszcze były tu stawy © niradhara

Dla poprawienia sobie humoru udałam się do Porąbki w poszukiwaniu barw jesieni. Las nie zachwyca jeszcze złotem i purpurą, ale pojedyncze drzewa już cieszą oczy :)

pod drzewem © niradhara

prosto w słońce © niradhara

"Żyć pełnią... ach, nawet Księżycowi nie zawsze się to udaje."
(Lidia Jasińska)

jaka to nutka? © niradhara

Najpiękniejszy był dzisiaj ranek. Jechałam w sprawach służbowych do Porąbki (oczywiście rowerem) i zachwycałam się cudowną przejrzystością powietrza. Niestety, nie miałam ze sobą aparatu fotograficznego :( Dopiero po powrocie z pracy znalazłam chwilę na pokręcenie się po okolicy i zrobienie kilku fotek.

barwy jesieni © niradhara

niech moc będzie z wami © niradhara

potok © niradhara

kamień © niradhara

płynne światło © niradhara

woda © niradhara

krasula © niradhara

To stanowczo nie tak powinno wyglądać! Najpierw drzewa powinny nas olśnić feerią złoto-czerwonych barw, a dopiero później powinny opadać z nich liście. Dzieje się coś dziwnego... Czyżby przyroda znudzona rytmicznością i powtarzalnością pór roku postanowiła wyrzec się wszelkich reguł?

liście © niradhara

Zbiorowy wpis dojazdów do pracy w ciągu trzech dni.

Od dawna już planowaliśmy spotkanie z Anwi i Krzarą. Niestety, zawsze coś nam krzyżowało plany - a to pogoda, a to sprawy rodzinne, a to urok, a to przemarsz wojska… ;)

Starzy górale wiedzą jednak, że plany czasem zawodzą, a improwizacja nigdy :) W sobotę wieczorem zadzwonił telefon i usłyszałam miły głos Krzyśka. Okazało się, że następnego dnia będą na wycieczce w naszej okolicy. W niedziele już z samego rana chciałam się zrywać i pędzić na spotkanie, górę jednak wzięło poczucie obowiązku, ten zaś nakazywał Piotrkowi i mnie udział w zebraniu wiejskim, na którym miał być opiniowany plan rozwoju Kobiernic na najbliższe lata. Tak więc na rowery mogliśmy wsiąść dopiero po południu. Iwona i Krzysiek zjeżdżali z Przełęczy Kocierskiej, a my wyjechaliśmy im naprzeciw.

chwilami pojawia się błękitne niebo © niradhara

a chwilami straszą ciemne chmury © niradhara

Wprawdzie lasy nie płoną jeszcze złotem i purpurą, ale pogoda już jesienna. Na niebie coraz więcej chmur, a góry powoli znikają w srebrzystej dali :(

wreszcie jadą © niradhara

powitanie © niradhara

Mglista tajemniczość krajobrazu znalazła jednak uznanie w oczach Iwonki i Krzyśka. Zatrzymywaliśmy się więc co chwilę i focili, focili, focili…

zafascynował ich ten widoczek © niradhara

i pobiegli focić © niradhara

a mnie się podoba ten © niradhara

stoją, patrzą i nie chcą jechać dalej © niradhara

A cóż to?!
Dlaczego i przed kim kapituluje niezłomny wojownik szos?
Autor najdowcipniejszej odpowiedzi otrzyma nagrodę – niespodziankę :D
Rozstrzygnięcie konkursu nastąpi w dniu 20 września :)

kapitulacja wojownika szos © niradhara

Pamiątkowe fotki nad Jeziorem Żywieckim i na zaporze w Tresnej to żelazny punkt programu każdej wycieczki. Nie może ich zatem zabraknąć w tej relacji.

jedziemy do Tresnej © niradhara

pamiątkowa fotka nad jeziorem © niradhara

rzut oka z zapory na Żar © niradhara

To, co piękne, zawsze kończy się zbyt szybko. Nasi mili przyjaciele nie zabawili w Beskidach długo, spieszyli się bowiem na pociąg do Częstochowy. Pozostał żal, ale i nadzieja na kolejne dłuższe spotkanie.

Iwonko, Krzysiu – serdecznie dziękuję za cudowne chwile spędzone w Waszym towarzystwie. Do rychłego zobaczenia :)

Pokaż trasę GPS

Przez ostatnie dni było mi smutno i źle. Dręczyła mnie koszmarna grypa, a świat był szary i zalany wodą. Dziś, gdy wychodziłam do pracy, zobaczyłam taki oto widok i znów zachciało mi się żyć :)

red balloon © niradhara

Dopiero późnym popołudniem przestało padać. Piotrek wyciągnął mnie na krótką przejażdżkę do Kęt. Pokręciliśmy się trochę po parku, zajrzeliśmy nad Sołę i na rynek. Źle się czułam, bolały mnie jakieś podroby i zamiast cykać romantyczne fotki o zachodzie słońca wróciliśmy do domu :(

Soła © niradhara

nad wodą czai się groźny Kajman ;) © niradhara

9 sierpnia mój syn Marcin wyruszył na wyprawę do Hiszpanii. Dzisiaj dostałam sms-a, że jest w miejscowości St. Gaudens we Francji i do oceanu zostało mu jeszcze 220 km. Jedzie się ciężko, bo temperatura w słońcu dochodzi do 50 stopni. Chłopcy mają wykupiony bilet powrotny na 6 września z Barcelony i znad oceanu muszą tam jeszcze dotrzeć. Trzymam za niego kciuki i ciągle analizuję mapy :)

Kręcenie banalne czyli praca i sklep.