Na koniec tradycyjny widoczek zapory.

Po deszczu.

Bardzo, bardzo powoli się rozkręcam.

To nie był jeden z tych cudownych snów, w których szybuję pod chmurami podziwiając archipelagi rajskich wysp lub skaliste szczyty górskie i zbocza iskrzące się barwami jesiennego lasu… Śniło mi się, że jestem autorką tętniącego niegdyś życiem bloga, teraz opuszczonego i pokrytego kurzem gdzieś w zakamarkach Internetu. Ci, co trafiają tam przez przypadek, patrzą na baton rowerowy i krzyczą wśród gromkiego śmiechu: „Zero! Zero! Zero! …

A co, jeśli to nie był tylko sen?

Jak dobrze wstać skoro świt… W nadziei na malownicze nadjeziorne mgły wyjechałam z domu o godzinie 5:15, co dla mnie oznacza środek nocy. Podobne nadzieje żywili chyba kierowcy tirów, bo wylegli na drogę w liczbie znacznie przewyższającej średnią krajową :-(

Soła w promieniach wschodzącego słońca © niradhara

Jak na złość powietrze przejrzyste było jak kryształ, a jezioro prezentowało się wręcz banalnie. Rozczarowani powyższym zrezygnowaliśmy z robienia fotek i udaliśmy się każdy w swoją stronę, tzn. ja do Wielkiej Puszczy, by nacieszyć się rześkością poranka, a wyżej wymienieni kierowcy tirów w świat daleki.

Potok Wielka Puszcza © niradhara

Jechałam rozkoszując się zapachem bzu, śpiewem ptaków i szumem potoku, gdy nagle przypomniał mi się wiersz ostatnio przeze mnie spłodzony z okazji konkursu organizowanego przez firmę „Romet’. Serce z siebie wydarłam, pisząc go, a uznany został za grafomański i przegrał sromotnie z uczynionym prozą opisem roweru otrzymanego z okazji pierwszej komunii :-(
Oto on:

Taki sobie wodospadzik © niradhara

Droga przede mną i kręcą się koła.
Majestat gór w piękna szaleńczym rozkwicie.
Śpiew ptaków słychać i pachną w krąg zioła.
Barwami tęczy znów mieni się życie.

Błękitnieje niebo, a majowe słońce
ciepłem swych promieni w objęcia mnie bierze
i wiatr piosnkę nuci pośród traw na łące,
że wolność i szczęście znajdziesz na rowerze!

Kojący szum potoku © niradhara

Kozubnik – największa współczesna ruina, kultowe miejsce dla wielbicieli paintballu i apokaliptycznych krajobrazów zostanie odbudowany – taką wieść rozpowszechniają ostatnio media. Pojechaliśmy przekonać się, czy to prawda.

Kajman w Kozubniku © niradhara

Z daleka zniszczenia nie wyglądają tragicznie © niradhara

Na dachu basenu wyrosła trawa © niradhara

Na tle ruin szum potoku wydaje się mniej romantyczny niz kiedyś © niradhara

Rzeczywiście, coś się dzieje. Gruz jest systematycznie uprzątany, pojawiła się tablica informacyjna o prowadzonej budowie. Ciekawa jestem, kiedy to miejsce odzyska dawną wspaniałość?

Teren budowy - wstęp wzbroniony © niradhara

Inwestorowi życzymy powodzenia :-) © niradhara

No cóż, skoro pojawiła się na Bikestats możliwość wstawiania innych, niż rowerowa, aktywności, to trzeba to wykorzystać. Wrzucam zatem kilka fotek z naszej dzisiejszej wycieczki na Czupel. Jeśli uznacie, że to był dobry pomysł, o kolejnej wycieczce napiszę coś więcej.

W drodze ma Magurkę Wilkowicką © niradhara

Bielsko-Biała u naszych stóp © niradhara

Uwaga na żmije! © niradhara

MIędzybrodzie i góra Żar © niradhara

Przystanek pod schroniskiem PTTK na Magurce Wilkowickiej © niradhara

Idziemy na Czupel © niradhara

Widok na Jezioro Międzybrodzkie © niradhara

Odpoczynek na czubku Czupla © niradhara

W dali zbiornik na górze Żar © niradhara

Podziwiamy widoki © niradhara

Pan i jego pies © niradhara

I znówna Magurce © niradhara

Pokaż trasę GPS

Krótka przejażdżka trasą standardową pośród żółciejących pól, zapachu kwiatu i śpiewu ptaków :-)

Zagubiona w rzepaku © niradhara

My bike © niradhara

Na spotkanie bocianów planowaliśmy wybrać się we dwójkę z Kajmanem. Wreszcie miał się zacząć rozkręcać po długim śnie zimowym… Jest takie powiedzenie „Jeśli chcesz rozśmieszyć Pana Boga, opowiedz mu o swoich planach”. Znów mieliśmy okazję przekonać się o jego słuszności. W czasie przedpołudniowego spaceru Funio pociągnął niefortunnie za smycz, usłyszeliśmy nieprzyjemne chrupnięcie i zobaczyliśmy, że Piotrka palec puchnie jak wszechświat w pierwszej sekundzie po wielkim wybuchu.

wyglądaja jakby się na siebie dąsały, czyżby poszło o żaby? © niradhara

Znów pojechałam więc sama, przywitać w kraju zaprzyjaźnioną parę boćków, mających swą letnia rezydencję w Starej Wsi. Filip i Filipinka z gracją pozowały do zdjęć. Prawda, że są urocze?

idę do swojej części gniazda... © niradhara

I tak to udało mi się dokręcić do pierwszego w tym roku tysiączka kilometrów :-)

...albo się gdzies przelecę... © niradhara

Krótki wypad późnym popołudniem, gdy nagle i nieoczekiwanie na zakończenie dżdżystego dnia słońce wyjrzało zza chmur. Sądziłam, że uradowani tym faktem ludzie pójdą na spacer albo rower, a tu siurpryza niemiła - większość wsadziła swoje cztery litery w blachosmrody i woziła się drogą, na której oczekiwałam ciszy i spokoju ;-(

zupełnie jak makieta © niradhara

budzenie się życia © niradhara