Dawno, dawno temu, kiedy świat był jeszcze młody, a ostatnie dinozaury kryły się po lasach, na wycieczki rowerowe jeździłam z czcigodnym mężem mym Piotrem, na Bikestats Kajmanem zwanym. Rada bym znowu coś z nim  wykręcić, niestety, wciąż znajduje powody jakoweś do odmowy. Ostatnio stwierdził, że dętki ma zużyte, a taki jest zarobiony, że nijak do sklepu po nowe pojechać nie może. 

Już myślałam, że ulewa nigdy się nie skończy. Na szczęście późnym popołudniem trochę się przejaśniło. Dalsza wycieczka nie wchodziła w grę, bo Funio uporczywie patrząc mi w oczy przypominał o należnym mu spacerze. Musiał mi wystarczyć wypad do Tresnej, ale lepszy rydz niż nic :)

Po wielu, stanowczo zbyt wielu deszczowych dniach wreszcie można było wyściubić nos z domu. Nie ja jedna wpadłam na taki pomysł. Na drodze do Żywca był tak duży ruch, że zamiast, zgodnie z pierwotnym planem, pojechać nad jeziora, skręciłam do Porąbki. W Wielkiej Puszczy jak zwykle  spokojnie. 

Zewsząd słychać tylko szum wody spływającej ze zboczy. Wszystkie żleby zmieniły się w strumienie. Woda pieni się na kamieniach, z hukiem wpada do potoku. Co chwilę zsiadałam z roweru i pstrykałam :)

Potok Wielka Puszcza jest dopływem Soły,  miesza się, jak wiele innych,  z jej szalejącymi i brunatnymi od niesionego błota wodami. Oj, jak to wszystko dotrze na niziny,  może być niewesoło :(

Kiedy po kilku deszczowych dniach wyjrzy nagle słońce, człowieka ogarnia  niepohamowana chęć wyskoczenia gdzieś z domu. Po powrocie z pracy zmieniłam więc tylko rower i ciuchy, i radośnie popedałowałam w kierunku Porąbki. 







Miałam plan. Bardzo dobry. Najpierw do Wielkiej Puszczy. Ach, jak cudnie się jechało! Płynący wzdłuż drogi wezbrany potok głośno, ale kojąco huczał... No i pomyślałam sobie, że może by pstryknąć jakąś  fotkę dla tych nieszczęśników, co to w mieście mieszkając jedynie ze smrodlawym potokiem aut na drodze mają do czynienia.



Tylko jedną, bo przecież bez porządnego statywu dobrego zdjęcia zrobić się nie da. No i zaczęło się ... zatrzymywanie co dwie minuty, złażenie na brzeg potoku, pstrykanie, pstrykanie, pstrykanie...  a czas płynął. 







Kiedy wreszcie dokulałam się do końca doliny, słońce dawno znikło za górami. Plan poszedł się paść, a ja, jak niepyszna, odtrąbiłam odwrót. Gładki asfalt, łagodny, długi zjazd. Niby fajnie ... tyle tylko, że nagle moje rękawiczki okazały się być niedostosowane do spadającej szybko temperatury i pędu powietrza. Palce u rąk zdrętwiały z zimna, a ja marzyłam tylko o powrocie do domu i przyklejeniu się do kominka. Tak to srogi los karze tych, co obijają się nad potokiem, zamiast realizować ambitne plany ;)

Króciutki wypad, w celu udokumentowania stanu wód po obfitych opadach. Woda jak woda, z tym że jest jej dużo. Tym,

Ten wpis miał być pierwotnie zatytułowany "Powitanie jesieni". Pani jesień przyszła do nas dziś tuż po godzinie szesnastej i postanowiłam powitać ją na rowerze. Pstryknąć parę fotek żółknących liści, dojrzewających owoców, malowniczych chmur. 



I wszystko było cudnie, aż do chwili gdy usłyszałam przeraźliwy pisk opon. Na wąskiej,, krętej drodze jakiś debil bawił się w Hołowczyca. Stracił panowanie nad autem, rzucało go z jednej strony na drugą... Wszystko toczyło się błyskawicznie, a ja desperacko próbowałam przewidzieć trajektorię jazdy. Jeszcze mam w oczach obraz sunącej na mnie maski samochodu, kilkadziesiąt brakujących centymetrów... Udało się! Cholerny pirat nawet się nie zatrzymał, za to ja musiałam stanąć i długo dochodziłam do siebie. 



Pierwsza myśl - to jak najszybciej wrócić do domu, ale doszłam do wniosku, że muszę się przełamać, bo inaczej może mi zostać uraz na długo. Pojechałam więc jeszcze do Porąbki, a dobroduszne słoneczko postanowiło nagrodzić tę decyzję pięknym oświetleniem Soły :)

Ostatnia niedziela wakacji...  Słońce, łagodny wietrzyk. Po prostu cudnie. Zatęskniłam za widokiem wody. Nie ja jedna. Niestety 99% tęskniących stanowiły osobniki zmotoryzowane. Ruch na drodze wzdłuż Soły był wprost koszmarny, a Międzybrodziu Bialskim zrobił się korek. Po kilku minutach wdychania spalin poczułam zawroty głowy i mdłości. Musiałam zejść na chodnik. Zrezygnowałam z dalszej jazdy nad Jezioro Żywieckie, pstryknęłam kilka fotek nad Międzybrodzkim i postanowiłam wrócić do domu, świeżego powietrze w ogrodzie i zapachu lawendy...