Wgrałam sobie niedawno do telefonu nową nawigację OsmAnd i postanowiłam ją przetestować w czasie krótkiego wypadu po okolicy. Zaplanowałam trasę z domu przez zaporę i Bukowiec, z powrotem przez centrum Porąbki.. Apka działa bez zarzutu. Korzysta z bardzo szczegółowych map offline. Jest prosta w obsłudze. Ma do wyboru tryb samochodowy, rowerowy i pieszy. Gada ludzkim głosem i wtedy, gdy trzeba skręcić, podświetla na chwilę ekran telefonu. Jak widać, przeprowadziła mnie również kawałek terenem. Jeśli jednak ktoś nie lubi kamoli, można wykluczyć takie drogi. Z czystym sumieniem mogę ją każdemu polecić :)

Co do podnoszonej wczoraj przez Limita i Marusię kwestii obronności moich okolic, to mamy tu jeden bunkier, Wybudowano go przez II wojną światową, w celu obrony zapory w Porąbce przed Niemcami. Jak widać na poniższej fotce, budzi ostatnio spore zainteresowanie :D

Ujrzałam go po raz pierwszy prawie cztery lata temu. Serca zabiło mocniej. Powiedziałam „obiecuję ci dobre życie” i poszedł za mną.



Dba o wszechstronny rozwój mojej kondycji, zachęcając do skłonów i rzutów patykiem. Nieomylnie wskazuje każdy ciekawy trop… Odstrasza ode mnie złych ludzi, a przyciąga dobrych. Funio - najwierniejszy towarzysz wędrówek.



Dzisiaj poszliśmy w kierunku Porąbki, żeby strzelić fotkę mostu w Porąbce, kultowego dla Funia, Ojca Chrzestnego Funia. Pozdrawiamy Cię, Tomku i liczymy na rychłe spotkanie :)

Nie jestem fanką kalendarza gregoriańskiego. Dla mnie rok zaczyna się po przesileniu zimowym. Od tego momentu maniakalnie sprawdzam godziny wschodu i zachodu słońca, ciesząc się każdą przybywającą minutą dnia. Marzę o słońcu i upałach, zaczynam snuć plany na przyszłość. Ot, choćby takie o zaniedbywanym ostatnio blogu...

W 2009 roku, kiedy zaczęłam prowadzenie blogu, telefon służył głównie do dzwonienia, dziś używam go częściej niż komputera, do przeglądania interesujących mnie stron. Tak też czyni większość moich znajomych. To zadecydowało o zmianie szablonu. W stary włożyłam wprawdzie wiele serca i pracy, ale oferowany przez BS gotowiec jest o niebo bardziej praktyczny dla użytkowników smartfonów. No i tytuł… jak tu wstawić opis włóczęgi po lesie z Funiem, na blog „My bike makes me free”? Funio na rowerze nie jeździ i stanowczo jeździć nie będzie!

Witajcie zatem na „Moveo ergo sum”. Myślę, że ta parafraza słów ojca filozofii nowożytnej najtrafniej oddaje planowane przeze mnie poczynania. Kto zaś łacińskich sentencji nie zna, może poszukać w sieci informacji o Kartezjuszu. Korzystniej jednak poprosić o przetłumaczenie księdza, jak zawita z kolędą. Przynajmniej będziecie wiedzieli, za co wyskakujecie z kasy ;)

Dzisiejsze fotki potoku Wielka Puszcza i zaczepionych na drzewach chmur okupiłam przemoczeniem butów i lekkim skostnieniem palców u nóg oraz prawej ręki. Lewa, jako nienadająca się do zwalniania spustu migawki, pozostała sucha i ciepła. Nic to, cieszmy się, przybyły już dwie minuty dnia. Alleluja i do przodu!

Susza, susza, susza… to słowo pada dziś chyba najczęściej w naszych mediach. Postanowiłam sprawdzić, jaki jest stan wód w jeziorach kaskady Soły.

Z domu wyjeżdżam przed wschodem słońca. Droga wzdłuż Soły, zwykle zatłoczona, teraz jest jeszcze pusta. Można bezpiecznie jechać… No, prawie bezpiecznie. Gdy zjeżdżam od Międzybrodzia Bialskiego w kierunku Żywieckiego, pod koła  rzuca mi się znienacka kot samobójca. W ostatniej chwili udaje mi się go jakoś ominąć, ale odnotowuję wzrost ciśnienia, jakiego by mi nie zapewniło 5 porannych kaw i kazanie księdza Oko!

Dojeżdżam do Tresnej. Widok Jeziora Żywieckiego jest szokujący. W pobliżu zapory można suchym kołem przejechać po dnie zbiornika. Rozmawiam z panem, który tu mieszka od 50 lat. Mówi, że stan wody jeszcze nigdy nie był taki niski. Rozglądam się wokół. Wygląda na to, że jacyś troskliwi obywatele z braku wody dolewali piwa do jeziora, ale niewiele to pomogło ;)

Właściciele przystani sztukują, jak mogą, pomosty. Przedłużają mocujące je liny. Zapomniałam dopytać, czy stateczek jeszcze pływa, czy też ze względu na krytycznie niski stan wody rejsy zostały odwołane.

Dość uwieczniania skutków suszy! Chciałabym pstryknąć jakiś piękny widoczek. Niestety. Duszne, parne powietrze ogranicza widoczność, zamazuje kontury i skazuje na niepowodzenie wszystkie moje fotograficzne wysiłki.

W Jeziorze Międzybrodzkim utrzymywany jest wysoki poziom wody. Trawka na brzegu zielona, a woda w akwenie czysta. Wczesnym rankiem korzystają z uroków plażowania i kąpieli tylko kaczki, ale już niedługo będzie się tu kłębił spragniony słońca, kąpieli i grillowania tłum.

Zaczyna się chmurzyć, promienie słońca chwilami przedzierają się przez chmury. Ładnie to wygląda. Gdy usiłuję uwiecznić ów świetlny efekt, słyszę nagle za plecami „Ela…” Odwracam się, ale uniesiona w powitaniu ręka i żółte sakwy znikają już za zakrętem. Nie wiem, czy to było do mnie, bo któż by mnie rozpoznał od zadniej strony?

Jestem już kilkaset metrów od domu, gdy nagle widzę kłęby dymu i słyszę trzaskanie ognia. Pali się jakaś niewykoszona łąka. Na sygnale pędzi wóz straży pożarnej. Dzielni kobierniccy strażacy szybko gaszą pożar. Oddycham z ulgą. Tym razem się udało. Niestety zagrożenie ciągle istnieje… To chyba najbardziej przerażający aspekt suszy :(

Moja przejażdżka dobiega końca. Wracam do domu. Gdzieś z tyłu głowy wciąż rozbrzmiewają mi słowa piosenki: „Obiecuje nam ranek wszystko, co chcemy mieć, miłość ludziom, deszcze listkom…” Prawie się zgadza, bo przecież pies Funio mnie kocha i radośnie macha mi ogonem na powitanie, a deszcz kiedyś w końcu spaść musi!

W drodze do Tresnej spotkałam Krzycha60. Nie widzieliśmy się już bardzo dawno, więc zdziwiłam się, że mnie poznał i pamięta. Pogawędziliśmy chwilę i rozjechaliśmy się w swoje strony. Kiedy dojechałam nad Jezioro Żywieckie słońce kryło się już za górami, światło było kiepskie i na zrobienie fajnych fotek nie było co liczyć.

Nawet najpiękniejszy ogród może wydać nam się więzieniem, jeśli przebywamy w nim za długo … Po wielu dniach rycia w ziemi jak kret, sadzenia, plewienia, wąchania kwiatków i podziwiania motylków, zatęskniłam wreszcie za szmerem górskich strumieni. Zapakowałam do sakw aparat i statyw i wyruszyłam z zamiarem zrobienia paru fotek wodospadzikom i wodzie pieniącej się na kamieniach.



Szybujące po niebie obłoczki wyczarowywały na górach i wodzie uroczy taniec świateł i cieni. Przez chwilę stałam na moście w Porąbce, usiłując uwiecznić niniejsze dla potomności, a potem pojechałam do Kozubnika. Cóż za rozczarowanie! Niektóre strumienie wyschły zupełnie, w innych wody tyle, co kot napłakał. O robieniu zdjęć wodospadom można zapomnieć :(



Najsłynniejsza ruina PRL-u, czyli dawny ośrodek wypoczynkowy w Kozubniku, przechodzi intensywną rewitalizację. Prace mają być ponoć zakończone w 2018 roku, więc obok odnowionych budynków straszą jeszcze obiekty, w których śmiało można by było kręcić filmy o apokalipsie.





A na koniec fotka dla wielbicieli motylków – paź królowej :)