Gdyby kazano mi podać definicję słowa „remont” napisałabym, że jest to „kataklizm z happy endem”. Coś takiego właśnie wyłączyło mnie z rowerowego świata na dwa ostatnie tygodnie. End wreszcie jednak nastąpił i pomyślałam, że najwyższa pora sprawdzić jak będzie się sprawować mój nowy nabytek, czyli przednia lampka do Kellyska. Producent zachwala ją tak:

„AXA LUXX 70 to jedna z najbezpieczniejszych lampek przednich dostępnych na rynku. Jej główne zalety to: wielka moc oświetlenia, aż 70 LUX pozwalająca na oświetlenie pełnej drogi (do 90 metrów) i pobocza drogi w ciemnym lesie + czujnik zmierzchu, który sprawia, że używanie lampki sprowadza się do zamontowania jej na rowerze + podtrzymanie światła, dzięki któremu po zatrzymaniu będziemy nadal widoczni przez 4 min pracy kondensatora.”

lampka AXA LUXX 70 © niradhara

Kellysek dopiero co wrócił z serwisu (innego niż zwykle, poleconego mi przez znajomych), a że kasa wydana na wymianę części i wymyślne zabiegi pozwoliłaby na zakupienie trzech chińskich rowerów w całości, spodziewałam się, że jazda będzie prawdziwą przyjemnością. Tymczasem rower wydawał dźwięki przypominające karabin maszynowy z tłumikiem. Wsłuchiwanie się w owe odgłosy i wczuwanie w wibracje napędu skutecznie uniemożliwiło mi przeprowadzenie obmyślonych wcześniej testów i pomiarów siły światła lampki. Jutro pewnie czeka mnie ponowna wizyta w serwisie. Napiszę kulturalnie, że jestem wkurzona, ale to oczywisty eufemizm!

„Więcej kolorów proszę, bo deprechę mam ;)” – taki komentarz pojawił się pod moim wczorajszym wpisem. W pierwszej chwili chciałam odpowiedzieć: „Człowieku, skąd ja Ci o tej porze roku kolory wezmę?", ale … przecież to życzenie Funia, ojca chrzestnego Funia! Rodzinie się nie odmawia :-)

kolor czerwony najbardziej rzuca się w oczy © niradhara

ależ radosny pomarańcz! © niradhara

żółty zaliczony © niradhara

most zielony jak szczypiorek na wiosnę ;-) © niradhara

błękitna tęsknota za wakacjami © niradhara

tajemniczy kolor indygo © niradhara

najtrudniej znaleźć coś fioletowego © niradhara

I tak oto, na Twoje Tomku specjalne życzenie, przemierzając podmiejskie okolice Bielska marzłam na rowerze i wytrzeszczałam oczy, aż wytropiłam i uwieczniłam wszystkie 7 kolorów tęczy. Zadowolony?

Szaro-bury dzień świetnie nadaje się na rowerową przejażdżkę. Jest tak ponuro, że znakomita większość zdroworozsądkowych obywateli nie wyściubia z domu nosa i blachosmrodu poza garaż nie wyprowadza, żeby go wilgoć i sól nie zżerała, a zaściełający jezdnie żwirek podwozia nie porysował. Dzięki temu drogi są puste i nawet skromna rowerzystka może się poczuć królową szos.

udało się, nie zastrzelili mnie © niradhara

Moja wyobraźnia jednak na tyle rozbuchana nie jest, poczułam się więc zaledwie królową groteski. Pewnie dlatego, że dziobanie asfaltu kolczastymi zimowymi oponami przez osobnika ubranego jak rasowy rowerzysta zawiera w sobie pewną niejednorodność stylistyczną i niezbędną dla tej kategorii estetycznej dawkę absurdu.

do czego to służy? © niradhara

to raczej nie jest wiatraczek © niradhara

Atmosfera dziwności osiągnęła apogeum u celu wycieczki, a była nim Kopalnia Węgla Kamiennego „Brzeszcze”. Wprawdzie przez płot jeno i nader powierzchownie (sic!) podziwiana, ale wrażenie robiąca wielością machin tajemniczych a ogromnych, przesłoniętych welonem mgły, jak niskobudżetowym horrorze.

a to co za dziwne ustrojstwo? © niradhara

A tak serio, jak miło jest zobaczyć to wszystko, a potem wrócić do Kobiernic, do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych, szeroko nad błękitną Sołą rozciągnionych :-)

osiedle kopalniane © niradhara

Trzeba być gotowym na wszystko. Ostatni koniec świata, ten przepowiadany przez Majów, wprawdzie się nie udał, ale to ponoć wina rządu. Idę kopać ziemiankę ;-)

nadchodzi noc komety © niradhara

A jeszcze lepiej drabiną strażacką!
Ale do tego za chwilę dojdziemy :-)

to lepsze niz winda © niradhara

Dziś pod koziańskim platanem, kandydatem do tytułu „Europejskie Drzewo Roku 2013”, odbył się happening przygotowany przez ojców-założycieli akcji „Razem dla platana”. Atrakcji było co niemiara.

happening pod platanem © niradhara

Najpierw uroczyste odsłonięcie promujących platan graffiti, wykonanych przez uczniów gimnazjum i liceum, potem występy artystyczne i konkursy z ufundowanymi przez Urząd Gminy Kozy nagrodami. Uczniowie klas maturalnych Liceum Ogólnokształcącego w Kozach odtańczyli wokół platana poloneza. Kto wie, może zwyczaj ten wejdzie do tradycji? Studniówka pod platanem, tego jeszcze nie było!

dzieła młodych artystów © niradhara

taniec wokół drzewa © niradhara

Największe wrażenie zrobił na mnie NAJOTUL czyli szalik uszyty dla platana przez mieszkańców Kóz. Jego długość wynosi ponad 1600 metrów. W planach jest zgłoszenie go do Księgi Rekordów Guinnessa.

początek szalika © niradhara

platan nie będzie już marzł :-) © niradhara

kto widzi gdzie jest koniec? © niradhara

Na zakończenie imprezy można było, dzięki uprzejmości strażaków z OSP w Kozach, zrobić fotkę platana z góry. Kolejka chętnych do jazdy drabiną strażacką była pokaźna, a pierwszeństwo mieli przedstawiciele oficjalnych mediów, ale udało mi się załapać :-)

dziękuję za czadową jazdę :-) © niradhara

Konkursowi na Europejskie Drzewo Roku poświęciłam już kilka dni temu wpis na blogu. Przypomnę jednak, że głosować można do końca lutego za pośrednictwem strony www.treeoftheyear.org. W chwili, gdy piszę te słowa, platan z Kóz jest na czele stawki, ale walka jest zacięta i liczy się każdy głos. Najgroźniejszym naszym konkurentem jest platan z Egeru, a dodać należy, że bracia Madziarzy tryumfowali w ubiegłym roku i mają duże doświadczenie w promowaniu swojego kandydata.

platan prawie z lotu ptaka © niradhara

Koziański platan to piękne i dostojne drzewo. Najważniejsza jest jednak pozytywna energia skupionych wokół niego ludzi. To dla Nich ten wpis, to dla Nich szacunek i wyrazy sympatii za postawę tak rzadką w czasach agresji i zawiści, powszechnych szczególnie wśród politycznej elity tego kraju. Głosując na platana i wspierając akcję daję wyraz nie tylko swojej miłości do przyrody, ale przede wszystkim tęsknocie do jednoczenia się lokalnych społeczności we wspólnej zabawie i umiłowaniu miejsc, w których dane jest nam żyć. Jeśli myślenie takie nie jest Wam obce, pomóżcie wygrać platanowi, pomóżcie wygrać wspaniałym ludziom :-)

czy to ta drabina przyśniła się św. Jakubowi? © niradhara

To miejsce zawsze płata jakieś figle. Jak dotąd rowerową tradycją było, że ilekroć tu przyjeżdżam, łapie mnie burza. Najgwałtowniejszą z nich wspominam nawet z niejakim rozrzewnieniem, bo przeżyłam ją w przeuroczym towarzystwie uczestników MuNK-a. Dziś jednak prognozy pogody były zgodne – ponuro, ale meteorologicznie nudno. Zachciało mi się więc uwiecznić kaskadę na Rzyczance w białej śniegowej szacie. Tym, którzy czytają o niej po raz pierwszy wyjaśniam, że leży ona w pobliżu Andrychowa, przy drodze na Zagórnik.

nad Rzyczanką © niradhara

Okazało się, że solidny statyw, który ze sobą zabrałam, ma zastosowanie uniwersalne. W szczególności dobrze spisuje się w roli kijka trekkingowego. Śnieg i lód na skałach czyniły je bardziej śliskimi niż zazwyczaj i gdzieś z tyłu czaszki rozbłysnął na chwilę obraz zsuwania się po nich do lodowatej wody. Na szczęście, po stanowczym wypowiedzeniu na głos: „Ela, nie bądź mięczakiem!”, zgasł i rozpłynął się gdzieś w zakamarkach mniej używanych zwojów mózgowych.

czarno-biały świat © niradhara

Rzyczanka jednak nie odpuściła. Skoro nie mogła mnie dziś pognębić burzą, postanowiła popsuć przyjemność robienia zdjęć. Kontrast czarnych łupków i bieli śniegu był tak wielki, że zrobienie poprawnie naświetlonych fotek okazało się niemożliwe. Na próżno szukałam wciąż nowych ujęć i eksperymentowałam z ustawieniami aparatu. Nawet obróbka hdr nic nie dała. Totalna porażka!

nie da się dwa razy wejść do tej samej rzeki © niradhara

No i znów spadł śnieg. Świat stał się niemal monochromatyczny. Miałam w planach zrobienie kilku fajnych fotek. Niestety zabrałam ze sobą niewłaściwy statyw. Próba ustawienia go na śliskich kamieniach strumyka na tyle stabilnie, by uchronić aparat od nurkowania, skończyła się zamoczeniem nóg. Jeszcze tam wrócę :-)

czy słyszycie ten szum? © niradhara

Dzisiaj rozpoczęło się głosowanie na Europejskie Drzewo Roku 2013. Polskim kandydatem do tego tytułu jest piękny platan rosnący w parku w Kozach, szczycący się tytułem Drzewa Roku 2012. Zdobył go wygrywając konkurs organizowany przez Klub Gaja.

powoli zapada zmrok, a ja czekam na iluminację © niradhara

Jeden z wcześniejszych wpisów poświęciłam zorganizowanej przez mieszkańców Kóz akcji społecznej „Razem dla platana”. Wstawiłam wtedy fotki tego pięknego drzewa zrobione w świetle dnia. Dziś, by ich nie powtarzać, wybrałam się na wycieczkę wieczorem, zabierając ze sobą nie tylko aparat fotograficzny, ale też statyw. Bardzo chciałam pokazać Wam jak pięknie wygląda platan nocą, podświetlony przez rozmieszczone wokół w ziemi lampy.

potężny pień platana budzi respekt © niradhara

Park w Kozach, w którym rośnie platan, wymieniony jest w spisie zabytkowych parków w Polsce. Powstawał stopniowo pomiędzy 1749 rokiem, a 1836 kiedy to na planie założono „ogród" oraz zaprowadzono uporządkowaną nasadę i pielęgnację. Dostępne dokumenty nie mówią, kto sprowadził sadzonki platana i kiedy go wysadzono w parku przed dworem. Drzewo było szczególnie chronione i eksponowane przez kolejnych właścicieli dworu. Zawsze było też niezwykle ważne dla lokalnej społeczności.

konary rozciągają się na kilkanaście metrów © niradhara

A oto jak mieszkańcy Kóz odpowiadają na pytanie dlaczego chcą byście zagłosowali na ich drzewo.

„To jedyne tak piękne i okazałe drzewo tego gatunku w okolicy i na trwale związane z historią i bieżącymi wydarzeniami miejscowości KOZY.
Wszyscy tutaj znają to drzewo i otaczają je szczególną czcią i opieką.
Rośnie w samym centrum miejscowości obok obecnie remontowanego dworu dawnych właścicieli dóbr koziańskich, stanowiąc „zielone serce" miejscowości.
Platan jest niemym świadkiem wydarzeń w Kozach na przestrzeni prawie 200-u lat!.
W jego okolicy odbywają się wszystkie ważne imprezy gminne.

gałęzie zdają się sięgać gwiazd © niradhara

Drzewo to, zostało w ubiegłym roku zakwalifikowane do 11 finałowych drzew z pośród 290 zgłoszonych w konkursie ogólnopolskim Klubu Gaja i wygrało plebiscyt !!!
Platan z Kóz zdobył ponad 7 tys. głosów i daleko z tyłu pozostawił Bartka ogólnie znanego i najstarszego dęba w Polsce.
Wszystko to dzięki zaangażowaniu lokalnej społeczności, organizacji społecznych, mieszkańców, ich rodzin, przyjaciół i znajomych z Polski i zagranicy.
Nie byłoby tego zwycięstwa bez akcji naszej młodzieży i jej zdeterminowaniu w walce o pozyskanie kolejnych głosów dla platana na wszystkich portalach społecznościowych.
W wyniku tych wszystkich działań o naszej miejscowości usłyszało bardzo wiele ludzi w Polsce.
Wiele z tych osób przyjeżdża żeby zobaczyć to piękne drzewo i ... naszą miejscowość - Kozy.
Platan stanowi atrakcję turystyczną miejscowości i jej zieloną wizytówkę.
Teraz otwiera się szansa aby usłyszała o nas już nie tylko Polska ... ale i Europa.”

piękny jest, nieprawdaż? © niradhara

Głosowanie na Europejskie Drzewo Roku trwać będzie od 1 do 28 lutego. Należy wejść na stronę www.treeoftheyear.org i spośród zgłoszonych drzew wybrać koziańskiego platana. Po kliknięciu napisu „głosować tutaj” pojawi się okienko dialogowe, w którym wpisujemy nasz e-mail. Potwierdzeniem oddania głosu jest kliknięcie linku zamieszczonego w otrzymanej informacji zwrotnej. Jedna osoba może głosować tylko raz używając swojego adresu e-mail; z jednego adresu IP może być wysłany jeden głos na godzinę.

za pośrednictwem tej strony możecie głosować © niradhara

Zachęcam wszystkich czytelników do udziału w głosowaniu i rozpowszechniania tego wpisu. Klikajcie proszę „lubię to”. To tylko jedna sekunda, a dzięki Wam szanse naszego platana na wygraną będą rosły :-)

Kiedyż to ostatni raz widziałam błękitne niebo? Nie pamiętam. Przyjaciel wiatr rozgonił wreszcie czarne, deszczowe chmurzyska. Po tej ciężkiej pracy mógłby wszelako ucichnąć i napawać się wiosenną atmosferą, ale nie, on szalał dalej, choć na niebie pozostały już tylko małe, dekoracyjne obłoczki. Na dodatek nie mógł się zdecydować z jakiego kierunku najwygodniej mu wiać. Obstawiałam, że tradycyjnie zdecyduje się w końcu na południowy i wykoncypowałam trasę u podnóża gór, które cielskiem swym miały mnie od miotających rowerem podmuchów osłonić.

nie o taki skrót mi chodziło © niradhara

Trasa obfitować miała ponadto w piękne widoki. Pomyślałam nawet o kącie padania promieniu słonecznych, idealnym wręcz dla wydobycia na fotkach szczegółów rzeźby terenu. Nie pomyślałam natomiast o tym, że niezbyt dokładnie pamiętam skrót, którym do owych widoków dotrzeć należy. Najwyraźniej nie wybrałam właściwego, bo zamiast jazdy zaliczyłam pierwszy w życiu spływ rowerowy :-D

i jak tu się przeprawić? © niradhara

Nie było łatwo, jako że musiałam żeglować pod wiatr, który zamiast wiać z południa, bezczelnie wiał z zachodu. Wreszcie przybiłam do brzegu. Uszczęśliwiona twardym gruntem pod kołami zrezygnowałam z podziwiania widoków i szybko skręciłam w pierwszą asfaltową drogę wiodącą do cywilizacji.

jacy ci ludzie są dziwni! © niradhara

Cywilizację ową stanowiły Kozy-Gaje. Ucieszyłam się, bo znalazłam się w nieznanym mi dotąd miejscu. Popatrzyłam na mapę i… wypatrzyłam na niej bardzo dobrze zapowiadający się skrót. Początkowo wyasfaltowany, potem pięknie utwardzony i suchy, nagle zmienił się w kolejną magistralę wodną. Dopłynęłam nią aż do Kęt-Podlesia.

kolejny ciekawy skrót © niradhara

Soła wzbiera © niradhara

Tu wszakże opuściła mnie chęć dalszej eksploracji nieznanych wód, wyparta z mózgu przez uporczywą wizję zamiany mokrych butów na suche kapcie. No trudno, żaden ze mnie Magellan! W domu też jest pięknie :-)

no i spotkaliśmy się :-) © niradhara

Krótka przerwa w deszczu. Topniejący śnieg, nagłe ciepłe podmuchy wiatru, kłębiące się chmurzyska. Jest w tym jakiś dziwny, magnetyczny urok. Warto było wskoczyć na rower :-)

monotonia z odrobiną uroku © niradhara

zleje mnie czy nie zleje? © niradhara

ostatni gwiazdkowy akcent © niradhara