Po wczorajszej błotnej masakrze marzyła mi się trasa niedługa, asfaltowa i obfitująca w piękne widoki. Zdecydowałam się na pętelkę wokół Jeziora Żywieckiego.

nad Jeziorem Żywieckim © niradhara

Jezioro Międzybrodzkie wolne już od lodu © niradhara

Zanim wyjechałam, Piotrek z wielką troskliwością uświadamiał mi, że temperatura jest bardzo niska i muszę się ciepło ubrać. Posłuchałam go. Tymczasem słoneczko zaczęło przygrzewać coraz mocniej. No i dylemat, jak się zacznę rozbierać na przystanku autobusowym to mnie zamkną za obrazę moralności i odczuć estetycznych społeczeństwa, a nie lubię pocić się w czasie jazdy. W końcu znalazłam ustronne miejsce i zrobiło mi się dużo lżej ;-)

striptiz niedaleko od szosy © niradhara

a cóż tam widać na Sole? © niradhara

to chyba pontoniarz górski © niradhara

Szkoda, że lżej mi było tylko przez chwilę, bo już na pierwszym podjeździe poczułam dramatyczny brak kondycji. Właściwie to specjalnie dla tego wpisu należałoby utworzyć nową kategorię: „dysząc i sapiąc”. Wszystko przez tą paskudną zimę, dobrze że już odchodzi.

Jezioro Żywieckie © niradhara

rynek w Żywcu © niradhara

wał nad Jeziorem Żywieckim w Zarzeczu © niradhara

W Zarzeczu zjechałam nad Jezioro Żywieckie. Posiedziałam trochę na ławce podziwiając widok. Delektowałam się ciszą i spokojem, nabierając sił do kolejnego tygodnia pracy…

lód trzyma się dzielnie © niradhara

nie wiem co to za góra, ale ładna © niradhara

wiosna idzie, a łódki dalej na lodzie © niradhara

członkowie lokalnego klubu samobójców © niradhara

Żar wkomponowany w rower © niradhara

Pokaż trasę GPS

Wypatrywanie śladów wiosny bezowocne, tylko ptaszki o niej ćwierkają :-)

nowszy sprzęt stoi w garażu © niradhara

staw jeszcze zamarznięty © niradhara

na polach coś się juz zieleni © niradhara

Znów na mnie czeka. Kiedy wracam z pracy siedzi na podwórku i patrzy na drogę. Skąd wie, że już jadę? Rower nie robi przecież hałasu. A jednak na kilka minut przed moim przybyciem prosi, żeby go wypuścić z domu i zajmuje strategiczną pozycję przy furtce. Nikt nie może go wyprzedzić w powitaniu pani.

śnieżek prószy na psie uszy © niradhara

Gero powoli wraca do zdrowia. Zabliźniają się pooperacyjne rany, dopisuje apetyt, świat znów staje się wart obszczekania :-)

kultowy most z dedykacją dla Funia © niradhara

kościół w Czańcu © niradhara

dwór w Czańcu © niradhara

Nie miałam pomysłu na popołudniowy wypad, pokręciłam się więc opłotkami, zanotowałam w pamięci, by wrócić na ulicę Widok, gdy będzie na tyle widno, że jakiś widok da się sfocić i odrobinę zmarznięta wróciłam wygrzać się przy kominku.

ulica Widok © niradhara

barwy zmierzchu © niradhara

Pokaż trasę GPS

W nocy padał śnieg. Rankiem topniał wolno, zmuszając nas (tzn. Piotrka i mnie) do wypijania kolejnych kaw w oczekiwaniu aż asfalty staną się czarne.

dom nad Pisarzówką © niradhara

są bazie - będzie wiosna © niradhara

Na drogach dzisiaj pusto, ludzie pochowali się w domach, wystraszeni pewnie mroźnym wiatrem. Wirujące i zacinające w twarz płatki śniegu ustępowały nagłym przebłyskom słońca. Natura urozmaicała jak mogła nudnawą nieco trasę.

kościół w Wilamowicach © niradhara

rynek w Wilamowicach © niradhara

rynek raz jeszcze © niradhara

W Zasolu Bielańskim nieoczekiwanie spotkaliśmy Krzycha60, kręcącego kolejną w tym sezonie setkę.. Twardziel z niego, nie to co my, boroczki!

witaj Krzychu :-) © niradhara

rozlewisko Soły © niradhara

Najpiękniejsze widoki były dziś na niebie. Szczególne wrażenie robił ciężki wał chmur na północy, pędzący na spotkanie podobnego, który zawisł nad górami.

naturalny pasiak © niradhara

blisko, coraz bliżej © niradhara

Kajman w Kętach © niradhara

Mam nadzieję, że to już ostania śnieżyca w tym sezonie.

zaraz znów zacznie sypać © niradhara

Pokaż trasę GPS

Zastanawiałam się, dlaczego od dłuższego czasu Funio uporczywie lansuje most w Porąbce? Dziś wreszcie zrozumiałam - stąd wyjątkowo pięknie widać jak lody się topią, kra spływa do morza, a wraz z nią odpływa zima, która już zbyt długo dawała nam się we znaki :-)

kra spływa do morza © niradhara

wezbrany strumień © niradhara

zapora w Porąbce © niradhara

Dzisiejsze popołudnie Piotrek musi niestety spędzić w pracy, więc nasz rowerowy wypad był z konieczności bardzo krótki.

zaduma nadjeziorna © niradhara

lód już pęka © niradhara

Kajman w całej krasie © niradhara

O kurcze! Właśnie się zorientowałam, że to już drugi miesiąc nowego roku się kończy, a ja dalej mam na znaku wodnym datę 2011. Niewybaczalne gapiostwo! :-(

Nuda i tyle.

Nareszcie, po trzytygodniowej przerwie, przejechałam kilka marnych kilometrów na rowerze. Mogło i powinno być więcej, ale zachciało mi się zrobić zdjęcie zapory w Porąbce z innej niż zwykle perspektywy, wlazłam w głęboki, zlodowaciały śnieg, a ten bezczelnie wsypał mi się górą do butów. Brrrr!

zapora w Porąbce © niradhara

Jezioro Międzybrodzkie © niradhara

Przerwa w jeździe i odwiedzaniu Bikestats spowodowana była nie tylko atakiem zimy, ale przede wszystkim ciężką chorobą naszego ukochanego psa. Gero przeszedł bardzo poważną operację i przez długi czas obawialiśmy się o jego życie. W domu mieliśmy coś na kształt vet-OIOM-u. Na szczęście najgorsze mamy już za sobą. Dziś zostały zdjęte szwy. Powoli wraca radość życia i jemu i nam :-)

Zamieszczone poniżej zdjęcie zostało zrobione na I MuNK-u w czerwcu ubiegłego roku.

Gero chciałby się zapisać na BS © niradhara

Kilka tygodni temu, gdy nastały mrozy, wzięliśmy na siebie dodatkowy obowiązek, jakim jest prowadzenie „Gospody pod Srebrnym Świerkiem”. Codziennie serwujemy urozmaicone menu. Największym uznaniem cieszy się słoninka po kobiernicku. Pozwólcie, że przedstawię naszych gości ;-)

dostojny i pewny siebie Konstanty Grubodziób z małżonką © niradhara

zaborczy Jerzy Czyżyk z kumplami © niradhara

unikający paparazzich Janusz Dzięcioł © niradhara

podchorąży Grzegorz Bażant z żoną © niradhara

strzelec-radiotelegrafista Janek Kos © niradhara

kochająca modę i barwne stroje Karolina Zięba-Jer z koleżankami © niradhara

rozszczebiotane i pełne uroku panny Sikorzanki © niradhara

Panny Sikorzanki szczebioczą już o zbliżającej się wielkimi krokami wiośnie. Chyba wszyscy czekamy na nią z utęsknieniem i niecierpliwością :-)

Wczoraj Piotrek skarżył się, że zmarzł mu nos. Dziś zatem, jako dobra i troskliwa żona, popędziłam do apteki po krem zabezpieczający twarz przez mrozem i wiatrem. Potem, patrząc mu czule w oczy, zaproponowałam „posmaruję Ci nosek i pójdziemy na rower”. On zaś spojrzał na mnie z jeszcze większą czułością i odrzekł „jedź sama, a ja zostanę i rozpalę w kominku, żebyś się mogła rozgrzać jak wrócisz.”

dalej lepiej jeszcze nie wjeżdżać © niradhara

No to pojechałam. Mróz przystroił góry delikatną, srebrzystą mgiełką. Przeglądały się w zamarzniętej tafli jeziora, jakby chcąc sprawdzić, czy rzeczywiście są urocze jak panny młode. Było cudnie!

lodowa pustynia I © niradhara

co ja właściwie chciałam zrobić? © niradhara

I wszystko byłoby jak w bajce, gdyby nagle nie przebiegł mi drogi czarny kot. Patrzył na mnie wrogo, ogon zadarł do góry, sierść nastroszył. Przypomniały mi się słowa Anwi, że z tymi czarnymi kotami to przesądy, że wcale pecha nie przynoszą i że tak naprawdę czarne są tylko z wierzchu. No to dlaczego w takim razie zaraz po owym traumatycznym spotkaniu zerwał się lodowaty północny wiatr? Dlaczego, pytam? ;-)

lodowa pustynia II © niradhara

lodowa pustynia III © niradhara

Nie pomógł magiczny krem. Gdy dotarłam do domu byłam już w 100% przekonana, że Kajmanowa akcja „zrób rowerzyście miejsce przy kominku” zasługuje na szerokie rozpropagowanie! :-)

góra Żar przegląda sie w lodowej tafli © niradhara

Wyruszyliśmy razem, dopiero w południe, bo Piotrek uporczywie bronił się przed wyjazdem z domu, dopóki temperatura nie podniesie się powyżej minus 10. Z góry też założył, że nie będzie to długa wycieczka, pojechaliśmy więc najpierw sfocić dworek w Kobiernicach, a potem nad Sołę.

Kajman poucza rowery, jak maja pozować ;-) © niradhara

Dawno temu, to znaczy przed potopem, lubiłam tu przyjeżdżać, pokręcić się wśród malowniczych stawów. Po powodzi Soła zmieniła koryto i miejsce straciło cały urok. Dziś było tu szczególnie ponuro, na dodatek o mało co się nie wyglebiłam, gdy pękł pode mną lód na przysypanej śniegiem i niewidocznej kałuży.

eee tam, nic tu ciekawego © niradhara

Nie chcąc oddalać się zbytnio od domu zawróciliśmy i pojechaliśmy do Porąbki, zobaczyć czy zamarzło już Jezioro Czanieckie (tylko nie pytajcie mnie, proszę, czemu jezioro w Porąbce nazywa się Czanieckie!).

kruchy lód © niradhara

tłumów nie ma © niradhara

Zazwyczaj w dni wolne od pracy spacerują tu tłumy, dziś jednak było pusto. Pewnie się ludziska za bardzo naoglądali prognoz pogody. Właśnie zaczęłam komentować ten fakt, gdy zauważyłam, że Piotrek jakiś taki czerwono-siny się zrobił. W dodatku trząsł się cały… Za to zdjęcia porobił ładniejsze niż ja, bo poświęcał się, ściągając za każdym razie rękawiczki, żeby aparat ustawić jak należy. Z drugiej jednak strony, mieć ich będzie mniej, bo kostniejące dłonie zmusiły go do odwrotu.

będzie fotka © niradhara

Zostałam sama. Do domu nie chciało mi się wracać, bo dzięki odpowiedniemu ubiorowi czułam komfort termiczny. W moim przypadku odpowiedni oznacza: dwa komplety bielizny termoaktywnej, spodnie z membraną, zimowa kurtka, dwie pary skarpet (w tym jedne narciarskie), buty z membraną, rękawiczki z polaru, na to rękawice narciarskie, kominiarka, a na nią czapeczka. Szczerze mówiąc, nawet się trochę spociłam ;-)

kapliczka w Kozubniku © niradhara

Nie bardzo miałam koncepcję, gdzie by tu dalej pojechać, na szczęście przypomniał mi się wodospadzik w Kozubniku. Pomysł był dobry, wodospadzik zamarzł niezwykle malowniczo, niestety uroku jego nie da się nijak oddać na fotkach, jako że po pierwsze przesłaniają go trochę krzaczory, a po drugie jest w głębokim cieniu :-(

wodospad - odsłona pierwsza © niradhara

zamarznięty potoczek © niradhara

wodospad - odsłona druga © niradhara

Znad wodospadu niedaleko już do dawnego ośrodka HPR-u, znanego jako jedna z największych współczesnych ruin. Dziś wykorzystywany jest tylko przez meneli i graczy w paintball.

dawno tu nie byłam © niradhara

z daleka nawet ładnie to wszystko wygląda © niradhara

Tu też było dzisiaj pusto i głucho. Jechałam pomiędzy szkieletami budynków i nagle przypomniał mi się mój ostatni pobyt tutaj. Oczyma wyobraźni ujrzałam wszystkich przesympatycznych Bikestatowiczów, którzy gościli u nas na MuNK-u… Kochani, tęsknię już za Wami i zaczynam obmyślać drugą edycję meetingu :-)

ktoś litościwie upiększa odrapane ściany © niradhara

Pomyślałam też o cudownej, stworzona przez Angelina filmowspominajce… Och Andrzeju, jakiż byłeś nieostrożny, wykorzystałeś w niej muzykę, do której nie masz praw autorskich! Smutni panowie zapewne już Cię namierzają :-(

jedno z wielu naściennych dzieł © niradhara

Zjazd z Kozubnika nie jest ani długi ani stromy, ale że jeżdżę w okularach korekcyjnych, które nie chronią od wiatru, wycisnął mi z oczu łzy rzęsiste. I tym romantycznym akcentem zakończę dzisiejszy wpis ;-)

nieubłagany czas wszytko zmienia w ruinę © niradhara

Niestety, na wsi nie organizuje się marszów protestacyjnych. Może dlatego, że wpływ sołtysa na politykę państwową nie jest szczególnie wielki. Pozostaje mi tylko dać wyraz swemu oburzeniu na blogu. Zbyt dobrze pamiętam głos w słuchawce: „rozmowa kontrolowana”, telegram z życzeniami „wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia” i czarnym, ponurym stemplem OCENZUROWANO.

może i nas ocenzurują? © niradhara

zamarznięty strumień © niradhara

lód zaczyna ścinać Sołę © niradhara

Znów ktoś chce zostać Wielkim Bratem, kontrolować naszą korespondencję, mówić co nam wolno, a co nie, bo przecież on lepiej wie, co dla nas dobre. A jeśli będziemy niegrzeczni, to się nas odetnie od sieci. O… to też pamiętam. Na długo wyłączono nam telefon zaraz po tym, jak Piotrek zadzwonił z Norwegii…

na drodze ślisko, a Kajman jedzie bez kasku! © niradhara

pod światło © niradhara

Wolność myśli i słowa to jedno z najważniejszych, najbardziej podstawowych praw człowieka. Dlatego będę krzyczeć, ile sił w płucach: NIE DLA ACTA! Panowie politycy, nie z nami te numery!

Jezioro Międzybrodzkie też zamarza © niradhara

martwy sezon © niradhara